Περιδιαβαίνοντας τα στενά σοκάκια της Γουμένισσας αναζητώ την κρυμμένη ομορφιά της, και προσπαθώ να αφουγκραστώ τους ήχους και ν’ ακούσω τους παλμούς της. Αφήνω την σκέψη μου να με οδηγήσει σε μνήμες παιδικές αλλά και εποχές που δεν έζησα , ένιωσα όμως ακούγοντας τις ιστορίες και τις μνήμες ανθρώπων που τις βίωσαν. Σιγά, σιγά ξεδιπλώνεται μπροστά μου ένας γλυκός ήχος νοσταλγίας, που με οδηγεί να δω πιο πέρα από αυτό που μπροστά μου φαντάζει. Γύρω μου σπίτια, κάποια από αυτά παλιά χαλάσματα, που αγκομαχούν ακόμα, και με την τελευταία πνοή τους αφήνουν πίσω τους την παλιά ένδοξη και περήφανη ζωή τους. Φώλιασαν μέσα στα σπλάχνα τους, χαρές και λύπες, ελπίδες και όνειρα, ζεστασιά και παγωνιά, ζωή και λήθη. Όλα στον κύκλο της ζωής αφημένα, και ανάκατα γυρνάνε. Ο χρόνος ανελέητος στο πέρασμα του, παίρνει μαζί του ότι γλυκό και όμορφο έδινε μια ανάσα ξεγνοιασιάς στην ζωή των κατοίκων της. Η ομορφιά της φύσης μέσα στην οποία έχει τοποθετήσει την καρδιά της η μικρή κωμόπολη, σου δημιουργεί συναισθήματα εφορίας και αγαλλίασης, και το γάργαρο καθάριο νερό που ακούς, αποτελεί κάθαρση από τα προβλήματα που σε κάθε βήμα σου μπορεί να συναντήσεις. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα, και ο καθαρός αέρας σου δίνει δύναμη και ζωή να προχωρήσεις μπροστά, και να συνεχίσεις τον αγώνα σου για ένα καινούργιο όνειρο, για μια νέα ελπίδα. Τα γέρικα πλατάνια συνεχίζουν να προσφέρουν απλόχερα τον ίσκιο τους, και να δίνουν μια ευκαιρία για να ξαποστάσεις και να νιώσεις την δροσιά τους να σε χαϊδεύει σαν απαλό αεράκι. Τα γλυκά ακούσματα από τους ήχους της παραδοσιακής μουσικής, σε ταξιδεύουν πίσω στο παρελθόν και φέρνουν μπροστά σου εικόνες, από όμορφες λυγερόκορμες γυναίκες και άντρες με ανάστημα ορθό ,να φοράνε παραδοσιακές στολές και να χορεύουν χορούς του τόπου με περίσσια περηφάνια, παρασύροντας στο πέρασμα τους εικόνες και μνήμες από την ζωή τους. Ένα πολύτιμο φυλακτό έχει στα σπλάχνα της η Γουμένισσα, που την προσέχει σαν κόρη οφθαλμού και την βοηθά ν’ αντιμετωπίζει κάθε δυσκολία και κάθε πόνο , είναι η Παναγιά η ελπίδα, που με το άγρυπνο βλέμμα της φροντίζει και προστατεύει σαν φωτεινή ασπίδα. Η μικρή φλόγα από το κεράκι που θ’ ανάψεις, θεριεύει μέσα σου την ελπίδα και σου δίνει γαληνή και σιγουριά, ότι είναι εκεί για σένα, για μένα, για όλους μας. Προχωρώντας στους στενούς δρόμους και τα σοκάκια της, ανακαλύπτεις κρυμμένους θησαυρούς σε κάθε βήμα σου, γιατί τα βλέπεις όλα με το βλέμμα της καρδιάς . Όλα ανάκατα γυρίζουν στο μυαλό σου, τα καλά και τα άσχημα αυτού του τόπου , οι χαρές και οι λύπες του, ο πόνος και η αγαλλίαση, όλα στροβιλίζονται και σε παρασύρουν σε ταξίδια του μυαλού και της σκέψης. Άνθρωποι απλοί, του μόχθου, άλλοι καλοί και άλλοι κακοί, άλλοι σ’ αγαπάνε και άλλοι σε μισούν, όλα μέσα στην ζωή είναι, αρκεί το μίσος και η κακία κάποιων, να είναι επιφανειακή και να μην μπορούν ν αγγίζουν κανέναν. Το γλυκόπιοτο ποτό σαν κόκκινο ρουμπίνι , πολύτιμο πετράδι αυτού του τόπου το κρασί, αποτελεί βάλσαμο και νιώθεις μια γλυκιά ευφορία όταν το πίνεις, γιατί είναι φτιαγμένο με μόχθο αγάπη και μεράκι…… Οι μνήμες φεύγουν, το παρόν μπερδεύεται γλυκά, και εσύ καταλήγεις ν’ αγαπάς αυτόν τον τόπο, γιατί είναι η μικρή γλυκιά μάνα πατρίδα σου, είναι οι μνήμες σου, είναι οι ρίζες σου…….. !!!!!!!!!!!
