Αναμφισβήτητα εμείς οι Γουμενισσιώτες γεννηθήκαμε πλούσιοι, και όχι για τον λογαριασμό που διατηρούμε σε κάποια τράπεζα.
Θέλω να πω πως δεν είναι τα λεφτά που σε κάνουν πλούσιο όταν γεννιέσαι σε ένα περιβάλλον καταπράσινο σε ένα περιβάλλον γεμάτο ανθοφόρα δένδρα (που φυσικά ήταν περισσότερα πριν δεκαπενταριά χρόνια αλλά όλοι ξέρουμε πως οι παραγωγές μας είναι τέλειες Α ποιότητας) σε ένα περιβάλλον με καθαρό αέρα και καθάρια νερά.
Να ξυπνάς το πρωί ιδίως κατά τους καλοκαιρινούς μήνες ν΄ αντικρίζεις το πράσινο, τα πλατάνια και να νιώθεις τη δροσιά του βουνού, δεν είναι επόμενο να σου φτιάχνει η μέρα;
Προσωπικά πιστεύω πως είναι ένας λόγος που οι πολίτες της Γουμένισσας είναι ανενεργοί πολίτες δεν τους βασανίζουν πολλά πράγματα όταν νιώθουν πως η φύση είναι έτοιμη να τους ταΐσει. Και έτσι είναι, όλο αυτό το περιβάλλον δεν σου δίνει πολλά περιθώρια να σκεφτείς, και τι να σκεφτείς άλλωστε αφού νιώθεις πως βρίσκεσαι στην αγκαλιά του Θεού.
Δεν είναι λίγες οι φορές, θα λεγα μάλλον πολλές τα πρωινά που ξεκινώ για τη δουλειά μου μου περνά από το μυαλό να κάνω κοπάνα «να εδώ να κάτσω κάτω από τα πλατάνια εδώ να πιω έναν καφέ και να πάνε να γ…… όλα» αλλά μια βαθιά ανάσα μου βγαίνει και συνεχίζω. Σε όλη τη διαδρομή φέρνω στο νου μου τους τυχερούς που κάθονται στα καρεκλάκια και απολαμβάνουν τον καφέ τους και την δροσερή αύρα του βουνού. Δεν πειράζει όμως, δεν είναι μόνο αυτά τα καλά που έχει η Γουμένισσα, έχει και για μένα, ναι έχει, μια δροσερή βουτιά στο ποτάμι μετά το πέρας της εργασίας μου.
Έφτασε η ώρα να σχολάσω και στο μυαλό μου μου έρχονται τα πρωινά συναισθήματα, θέλω να νιώσω τη δροσιά, τη δροσιά του βουνού να κυριεύει το σώμα μου να κολυμπήσω εκεί που κολυμπούσε ο παππούς μου, οι παππούδες μας, οι μπαμπάδες μας, εμείς, που σχεδόν όλοι μας μάθαμε να κολυμπάμε εκεί, και όσο πιο πολύ καίει το αμάξι μια που το έτρωγε όλη μέρα ο ήλιος τόσο μα τόσο πιο γρήγορα θέλω να φτάσω στο ποτάμι που αυτή την ώρα κατεβάζει την δροσιά του το πανέμορφο βουνό μας την κατεβάζει μέσα από τα κρυστάλλινα νερά του.
Τι απογοήτευση όμως! το θέαμα που αντίκρισα φίλοι μου ήταν πολύ θλιβερό και θα είναι πολύ περισσότερο στο μέλλον. Το νερό ήταν θολό.
Δεν μπορώ να το πιστέψω ή καλύτερα να τα χωνέψω και τα δυο, εδώ και μερικές μέρες πονάει η ψυχή μου.
Πίστευα πως είχαμε πιάσει πάτο, δεν θα έχει άλλο, ότι από εδώ και πέρα θα ερχόταν η ανάπτυξη όμως τα γεγονότα δείχνουν εντελώς το αντίθετο.
Στην περιοχή μας συντελείται ένα νέο Βατοπέδι κάποιος οι κάποιοι μας πούλησαν.
Εσείς ξέρατε τίποτα; Ούτε κι εγώ.
Μαμάδες και μπαμπάδες το ποτάμι απέχει μόλις 500 μ. από τη Γουμένισσα που σημαίνει ότι η πρόσβαση σ΄ αυτό είναι πολλή εύκολη για ένα παιδί όσες οδηγίες κι αν δώσετε δεν παύουν να είναι παιδιά και να κάνουν αταξίες.
Ψηλά στην Κάρπη κάποιος έβαλε μπροστά σπάζει και ρημάζει για να φτιάξει υδροηλεκτρική μονάδα καταστρέφει τον πλούτο μας και κατά συνέπεια θα μολύνει το ποτάμι με όλα αυτά τα επικίνδυνα τοξικά χημικά που περιέχουν οι μετασχηματιστές που μόνο στο άγγιγμα τους φέρουν δυσάρεστα αποτελέσματα φανταστείτε να τα καταπίνετε κολυμπώντας. Τελειώνοντας να πω, Γουμενισσιώτες αντισταθείτε βάλτε όρια στον πάτο.
