Τα γαλάζια γράμματα στον άσπρο τοίχο με έκαναν να σταθώ, να διαβάσω και να ξαναδιαβάσω την απλή φράση του άγνωστου γραφέα. «Ζήτω η Ελλάδα» . Κούνησα με έκπληξη και θαυμασμό το κεφάλι μου. Ξεκομμένος κι εγώ, όπως και οι περισσότεροι σύγχρονοι έλληνες, από όλα τα σχετικά περί πατρίδος και άλλων τέτοιων ξωτικών, η φράση αυτή έκανε την καρδιά μου να χτυπήσει γρηγορότερα. Συνέχισα να περπατώ σιγοτραγουδώντας έναν στίχο από το «δρόμο», από το υπέροχο τραγούδι του Μάνου Λοΐζου «κάποιοι το έγραψαν στον τοίχο με μπογιά». Αυτός ο άγνωστος γραφέας δεν ήθελε να προκαλέσει το δημόσιο αίσθημα με κάποιο αισχρό σύνθημα, ούτε να ζητήσει από την κακούργα κοινωνία τα ρέστα ή την αποφυλάκιση κάποιου λεχρίτη. Αυτός ο άγνωστος φίλος, ήθελε απλά να μας θυμίσει πως υπάρχει ακόμα η ριμάδα η πατρίδα μας, που την έχουμε ξεχάσει. Σε αντίθεση με το ρεύμα των καιρών, της βάναυσης, αυθαίρετης, πονηρής και σίγουρα με δόλο και σκοπιμότητα ταμπελοποίησης είχε το θάρρος, νομίζω πως ταιριάζει καλλύτερα το θράσος, να υψώσει την φωνή της ψυχής του και να φωνάξει αυτό που η καρδιά του προστάζει. Σε εποχή που κυριαρχεί το εγώ, τα ναρκωτικά, το βρώμικο χρήμα, ο σάπιος έρωτας, η ψεύτικη πολιτική, ο «στημένος» αθλητισμός, η ακτημοσύνη των εκατομμυρίων από τους μοναχούς του Αγίου Όρους, αυτός τόλμησε να μιλήσει για πατρίδα. Αυτός ο μικρός ήρωας που οι αριστεριστές κομάντο θα τον ονομάσουν γραφικό, φασίστα και ακροδεξιό, μου γέννησε ξανά την ελπίδα, μου είπε πως το όνειρο δεν χάθηκε. Μου ψιθύρισε λόγια γλυκά μέσα στην καρδιά μου και κατάλαβα πως αν η πατρίδα χρειαστεί ήρωες, θα υπάρξουν τόσοι πολλοί που δεν θα υπάρχει τόσο μεγάλος δρόμος να τους χωρέσει. Άγνωστε φίλε καλή σου μέρα.
