Με τη μαθητική παρέλαση, τη Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013, στις 11 το πρωί, παρουσία των Τοπικών Αρχών, κορυφώθηκαν στη Γουμένισσα οι εορταστικές εκδηλώσεις για την Εθνική Επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821, που διοργάνωσε η Δημοτική Κοινότητα Γουμένισσας. Με παλμό, μαζικότητα και εθνική υπερηφάνεια, ρίγη συγκίνησης προκάλεσαν τα νιάτα της Γουμένισσας που παρέλασαν και απέσπασαν το απλόχερο χειροκρότημα του κόσμου.
Συγχαρητήρια στα παιδιά, για την άψογη εμφάνιση! Τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε στην Ιερά Μονή Παναγίας Γουμένισσας, όπου τελέστηκε η δοξολογία λόγω των έργων στον Άγιο Γεώργιο, ο θεολόγος καθηγητής του Γυμνασίου Γουμένισσας κ. Τοσιλιάνης Γεώργιος. Ευχάριστη έκπληξη, η παρέλαση,για πρώτη φορά, του Πολιτιστικού Συλλόγου «ΟΙ ΠΑΙΟΝΕΣ» Γουμένισσας.
Γεμάτος περηφάνια για τα κατορθώματα των προγόνων μου κινούμαι την μεγάλη αυτή ημέρα του Έθνους μας για να παρακολουθήσω την μαθητική παρέλαση στην ιστορική μας κωμόπολη.
Στον νου μου όμως έρχεται η απαράδεκτη εικόνα που αντίκρισα στην πλατεία μας κατά την προηγούμενη εθνική μας εορτή της 28ης Οκτώβριου. Αδυνατώ να πιστέψω πως τόσους μήνες μετά η ντροπιαστική για τον τόπο μας εικόνα παραμένει η ιδία. Το βλέμμα μου στρέφεται μηχανικά προς το σημείο εκείνο, ο νους μου προσπαθεί να το σταματήσει , ίσως γιατί θέλει να με προστατεύει , την ημέρα αυτή θα πρέπει να είμαστε ακόμη περισσότερο υπερήφανοι ως Έλληνες, δεν τα καταφέρνει όμως δυστυχώς. Δεν μπορώ να το πιστέψω!!! η εικόνα είναι ίδια όπως και πριν από μήνες.
Ο κεντρικός ιστός της Ελληνικής Σημαίας στο κεντρικότερο σημείο της Γουμένισσας (στην πλατεία μας) να γέρνει προς τα’ αριστερά , σκουριασμένος. Το εθνικό μας σύμβολο για μια ακόμη φορά σχεδόν κουρελιασμένο – αποχρωματισμένο και δεμένο σ ένα σάπιο σχοινί από την μια μόνο πλευρά.
Το κοιτώ και νιώθω απαίσια, νιώθω ντροπή για τους υπευθύνους και για τον εαυτό μου.
Ξαφνικά το βλέπω να φουσκώνει. Σαν να προσπαθεί να σταθεί από μόνο του υπερήφανο λόγο της ημέρας όπως άλλωστε του πρέπει ….. αδύνατον, σαν να μη του έφταναν όλα τα αλλά έχει γύρο του κυκλωθεί από τα παρακλάδια του διπλανού πλατάνου, ξεχασμένο κι αφημένο στην τύχη του κατά πως φαίνεται εδώ και χρόνια.
*Αναρωτιέμαι μέσα μου αν κάποιος από μας διαθέτει τον χρόνο και τα μέσα να το αποκαταστήσει.
*Αναρωτιέμαι αν νιώθουν κι άλλοι την ντροπή που νιώθω εγώ αυτήν την στιγμή.
Και τέλος σκέπτομαι …. μήπως τον καιρό αυτό (απολαμβάνουμε) ότι πραγματικά μας αξίζει??