Ένα ποίημα για τον αείμνηστο γηραιότερο πρωτοχορευτή του Πολιτιστικού Συλλόγου των Παιόνων Γουμένισσας, Μπαρμπαντώνη Κατράγκο.
Ο Μπαρμπαντώνης έφυγε, πριν από δέκα χρόνια
Μα η υστεροφημία του θα παραμείνει αιώνια
Έδειξε ότι ο χορός δεν είν’ μόνο των νέων
Αλλά κι ενενηντάχρονων, παλικαριών γενναίων
Ήταν ο πρώτος χορευτής σ’ αυτό το χωριουδάκι
Χοροπηδούσε σαν τρελό, ‘κοσάχρονο παιδάκι
Λουλούδια του χαρίζανε στις δεκαπέντε Αυγούστου
Φιγούρες έκανε, θαρρείς, από δικού του γούστου
Τώρα και τα δισέγγονα του Μπαρμπαντώνη ήρθαν
Να πουν πως τα γονίδια δεν ήλθαν και παρήλθαν
Χορεύουν φιγουράροντας κι αυτοί σαν τον παππού τους
Κι οι νέοι, όπως κι οι παλιοί, χάνουν κι αυτοί το νου τους
Ο Μαρμπαντώνης πάντα ζει σ’ αυτό το χωριουδάκι
Μέσ’ από κάθε νιο και μη, χορεύον αγοράκι
Χοροί αντρίκειοι, για παιδιά αλλά και για κυρίες
Αντώνηδες δημιουργούν με άλλες ιστορίες.
από τον Στεπάν Μοβσεσιάν
