Πυρ κατά ριπάς…………..από τα ορύγματα της Γουμένισσας.
Χρήστος Σαμαράς, Δάσκαλος.
Η προκαθορισμένη συμφωνία της κυβέρνησης με τους Ευρωπαίους ομολόγους μας θυμίζει ελαφρώς τη μηχανή του χρόνου. Ανακαλέστε στη μνήμη σας την προ εξαετίας πολιτική κατάσταση της χώρας : Ο Γιώργος Παπανδρέου αντιπολιτεύεται σφόδρα τον Κώστα Καραμανλή και κερδίζει πανηγυρικά τις εκλογές. Κατά τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα ο Καραμανλής κάλεσε επανειλημμένα σε πλήρη πολιτική συμπαράταξη, καθώς είχε ήδη διαγνώσει την επερχόμενη λαίλαπα και επέλεξε την άτακτη φυγή.
Αφού περνά ένα μικρό μήνα του μέλιτος ο Παπανδρέου εισβάλλει θριαμβευτικά στη μνημονιακή εποχή, αφήνοντας άναυδη και σε κατάσταση τραυματικής αιφνίδιας ταραχής (στα ελληνικά σοκ) όλη τη χώρα. Η περίοδος διακυβέρνησης χαρακτηρίζεται από οικονομικά μέτρα πρωτοφανούς αγριότητας προκειμένου να υπάρξει άμεση δημοσιονομική προσαρμογή. Κατά τη σύντομη κυβερνητική του θητεία ο Γιώργος Παπανδρέου υφίσταται απίστευτες επιθέσεις, χλευασμούς, πολιτικούς τραμπουκισμούς, λοιδορίες. Άδικα ή δίκαια θα το δείξει η ιστορία, όπως και για τους επόμενους. Καταλήγοντας λοιπόν μόνος πολιτικά, οδηγείται σε άμεση παραίτηση και από τότε στην απομόνωση και στην πολιτική εξαφάνιση.
Την ίδια στιγμή το αντίπαλο δέος αλλάζει αρχηγό και ο Σαμαράς οριοθετεί την νέα πολιτική κατεύθυνση του κόμματος με τις ανακοινώσεις στο Ζάππειο, ως σφόδρα αντιμνημονιακή. Αναλαμβάνοντας την εξουσία βέβαια υπογράφει το δεύτερο μνημόνιο και διαχειρίζεται την κατάσταση της χώρας για τα επόμενα δυο χρόνια, οπότε και θα οδηγηθεί με τη σειρά του στον πολιτικό Καιάδα : απώλεια εκλογών, καταγράφοντας ιστορικό χαμηλό και παραίτηση από την αρχηγία του κόμματος.
Επόμενος στη σειρά ο Αλέξης Τσίπρας. Μανιακός αντιμνημονιακός, αριστερή παλαιολιθική φρασεολογία της δεκαετίας του ογδόντα, φρούδες υποσχέσεις για άμεση έξοδο από μνημόνιο. Σαρώνει στις απανωτές εκλογές και υπογράφει κι αυτός το τρίτο μνημόνιο κάνοντας στροφή 180 μοιρών, αρνούμενος οποιαδήποτε συμφωνία με οποιονδήποτε.
Ποια πιστεύετε, νομοτελειακά, θα είναι η κατάληξή του ; Ακριβώς, καλά το μαντέψατε. Αργά ή γρήγορα και αφού θα έχει εξαντληθεί η υπομονή του λαού από την οργουλιακού τύπου επιδρομή, θα βρεθεί κάποιος που θα συγκινεί και θα συμπαρασύρει τα πλήθη με τις γνωστές αντιστασιακού τύπου κορώνες, ώσπου να καταλήξει στον ποθητό πρωθυπουργικό θώκο, στέλνοντας τον αντίπαλό του στην πολιτική λήθη. Και φτου κι απ’ την αρχή.
Είναι προφανέστερο του προφανούς, ότι η νικηφόρος μέθη που διακατέχει μια πορεία προς την αδιαμφισβήτητη πολιτική εκλογική επικράτηση, δεν επιτρέπει στους πολιτικούς ταγούς να διακρίνουν καθαρά το μέλλον, που τρέχει ολοταχώς για μετωπική σύγκρουση μαζί τους, με βαγόνια το πρόσφατο πολιτικό παρελθόν. Ευρισκόμενοι στην αντιπολίτευση ενδύονται την πολιτική ορθότητα, διαλλακτικότητα και συμβιβαστική διάθεση, ενώ με την ενθρόνιση τους στον πρωθυπουργικό θρόνο αλαλάζουν πολιτικές ιαχές επικράτησης και αποκτούν παπικό αλάθητο σχεδόν επί παντός επιστητού.
Τώρα που (και) η αριστερή κυβέρνηση αντελήφθη πως ο μοναδικός μας δρόμος είναι ο ευρωπαϊκός και ταυτόχρονα μνημονιακός, μένει να αντιληφθούν όλοι (και πρώτα από όλους ο Πρωθυπουργός) πως μόνο με μεγάλη Πολιτική Σύμπραξη μπορεί η χώρα να εξέλθει από την πολύπλευρη κρίση στην οποία έχει αγκιστρωθεί. Μόνο με συνεννόηση στα καίρια και σημαντικά θέματα (οικονομικά, υγείας, παιδείας), αλλά και σε όλα τα άλλα μικρά και μεγάλα , είναι δυνατή η υπεύθυνη και σοβαρή διακυβέρνηση της Ελλάδας. Ο,τιδήποτε άλλο είναι καταδικασμένο να αποτύχει και θα αποτύχει. Το κακό δεν είναι (μόνο) ότι θα αποτύχει, αλλά ότι όλες οι αποτυχίες, όπως έχει αποδειχτεί και στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν, ξεσπούν στον άμοιρο λαό που είναι αναγκασμένος να υποστεί για πολλοστή φορά το μένος των άδικων και αποτυχημένων πολιτικών.
Αν δεν φανεί κάποιος (επιτέλους) πραγματικός ηγέτης, τότε ναι, κι αυτή η κυβέρνηση θα αποτύχει οικτρά.
