Είμαστε και πάλι στην περίοδο της μεγάλης σαρακοστής. Η Καθαρά Δευτέρα είναι η αφετηρία ενός πνευματικού αγώνα και μέσα από την καθημερινή άσκηση καλούμαστε να νικήσουμε τα πάθη μας και την αμαρτία. Καλούμαστε να ξεκινήσουμε για μια νέα πορεία με κορύφωση την ανάσταση του Κυρίου, αλλά και τη δική μας. Το Πάσχα που σημαίνει «πέρασμα» μας προτρέπει να περάσουνε από τον κόσμο της αμαρτίας στον κόσμο της σωτηρίας της ψυχής μας. Σε πολλά μέρη της Ελλάδος, ειδικά στα Αιγαιοπελαγίτικα νησιά μας, αντί για καλημέρα τις ημέρες της σαρακοστής, εύχονται ο ένας στον άλλον καλό αγώνα. Ο αγώνας της μεγάλης σαρακοστής είναι και πρέπει να είναι σκληρός. Μέσα από τη νηστεία αντιστεκόμαστε στα υλικά που καθηλώνουν το πνεύμα μας και ενάντια στο αυτεξούσιο μας και τα θέλω μας, υποτασσόμαστε ολοκληρωτικά στο θέλημα του Θεού. Τα όρια του καθένα από εμάς είναι διαφορετικά – και πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς μέσα από τη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου – ως προς την νηστεία που θα πρέπει να ακολουθήσει. Σε αυτό συμφωνώ απόλυτα, αλλά ο τρόπος της νηστείας δεν μπορεί να είναι διαφορετικός για τον καθένα. Επίσης η υλική νηστεία δεν έχει κανένα απολύτως νόημα αν αυτή δεν ακολουθείται από πνευματική ανάταση. Όλα αυτά βέβαια είναι ιδανικά και θα μπορούσαν εύκολα να γίνουν πράξη σε ένα μοναστήρι. Εμείς όλοι όμως, που ζούμε μέσα στη βιοπάλη και στη «βρώμικη» κοινωνία πως θα μπορέσουμε να κάνουμε πνευματικό αγώνα; Ευτυχώς τα πράγματα δεν είναι μαύρο και άσπρο. Ενδιάμεσα τους υπάρχουν χιλιάδες άλλες αποχρώσεις και χρώματα. Ο καθένας από εμάς μπορεί να βρει τα δικά του μέτρα και τα δικά του πατήματα για να ξεκινήσει τον αγώνα του, αρκεί να το θέλει. Ένα καλό ξεκίνημα είναι να πούμε μια καλημέρα στο συνάνθρωπο που είναι δίπλα μας και τόσα χρόνια τον έχουμε ξεχάσει. Τα άλλα θα έρθουν με τη σειρά τους. Κλείνοντας τις σκέψεις μου θέλω να ευχηθώ στον κάθε ένα από εσάς καλό αγώνα.
