Του Μακρίδη Μπάμπη
“Και τι να το κάνουμε το βουνό; Να καθόμαστε και να το κοιτάμε;» Αναρωτήθηκε δημόσια τοπικός «άρχοντας» υπερθεματίζοντας τις απόψεις του υπέρ των μεταλλείων στο Πάικο. Μετά σήκωσε το μπουκάλι με το εμφιαλωμένο νερό για να δροσιστεί… Όρος Πάικο. Το μεγαλύτερο δάσος καστανιάς της χώρας. Ήπιο βουνό, εύκολα προσβάσιμο, προσφέρεται για οικογενειακές εξορμήσεις, πεζοπορίες, ποδήλατο βουνού κ.ά. Ιδανικός προορισμός για τους λάτρεις της φύσης. Τα νερά που αναβλύζουν από τα σπλάχνα του είναι εξαιρετικής ποιότητας , δημιουργούν φανταστικά τοπία και δίνουν ζωή στην ευρύτερη περιοχή. Όχι! Να μην το κοιτάμε μόνο το βουνό.
Ο Ημιμαραθώνιος Πάικου ήρθε ως απάντηση σε όλους αυτούς που αρνούνται να δουν τον θησαυρό που βρίσκεται δίπλα τους.
Πολλά τα αναξιοποίητα μονοπάτια που χρησιμοποιούνταν για διάφορους λόγους παλαιότερα από τους κατοίκους. Ένας κρυμμένος θησαυρός που περιμένει να τον ανακαλύψουμε. Αντί αυτού τα μεταλλεία χρυσού, τα μικρά υδροηλεκτρικά φράγματα και τα πάρκα ανεμογεννητριών προβάλλονταν σαν λύση για την «αξιοποίηση» του βουνού. Χωρίς να είναι κάποιος αντίθετος στις εναλλακτικές μορφές ενέργειας δεν αργεί να καταλάβει μελετώντας τα σχέδια ότι έχουν να κάνουν μόνο με την αποκόμιση ιδιωτικού κέρδους. Όχι να μην το κοιτάμε το βουνό!
Μια παρέα φίλων που ξαναζωντάνεψε τον τοπικό ορειβατικό σύλλογο είχε την ιδέα της διοργάνωσης ενός ορεινού ημιμαραθωνίου με σκοπό την ανάδειξη της περιοχής και την προστασίας της από τους καταστροφικούς σχεδιασμούς.
Καταλυτική η συνεισφορά του Στέλιου Καϊάφα που ξεκινούσε την ίδια εποχή το Hortiatis Trail, ενώ η απάντηση του «γκουρού» των ορεινών αγώνων Λάζαρου Ρήγου όταν ζητήθηκε η γνώμη του, έχει μείνει στα ιστορικά αρχεία του αγώνα «Ό,τι σπέρνεις άνοιξη… ανθίζει».
Η καταγραφή του μονοπατιού δύσκολη. Το βουνό έχει την τάση να εξαφανίζει τα ίχνη της ανθρώπινης παρουσίας. Σημαντική συμβολή στην ολοκλήρωση της διαδρομής του δασάρχη κ. Γιώργου Βούρτσα αλλά και του Γιώργου Σμοκβάρη που τότε έβοσκε τα πρόβατα του στα «κρυμμένα» μονοπάτια. Ατέλειωτες ώρες στο βουνό και μετά στο σχεδιασμό του αγώνα! Εθελοντές, σταθμοί τροφοδοσίας, δείκτες, καθαρισμός, σήμανση, απονομές… συνειδητοποιείς πόσα πράγματα χρειάζονται για μια διοργάνωση μόνο όταν περάσεις από την άλλη πλευρά. Όχι να μην το κοιτάμε το βουνό.
Η επιτυχία της πρώτης διοργάνωσης ξεπέρασε κάθε προσδοκία των διοργανωτών. Ένα πολύχρωμο πλήθος κατέκλυσε την πόλη της Γουμένισσας όπου έγιναν οι απονομές.
Ο στόχος της μόνιμης σήμανσης που θα καθιστούσε το μονοπάτι επισκέψιμο όλες τις εποχές του χρόνου τέθηκε από την αρχή.
Τελικά μετά από 8 χρόνια και αφού είχε κατατεθεί η παραπάνω πρόταση στην σχετική επιτροπή, το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Όχι να μην το κοιτάμε μόνο το βουνό … να το ζωντανέψουμε!
Με πρόγραμμα της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας οι ταμπέλες κατεύθυνσης, οι πινακίδες ενημέρωσης και το έντυπο υλικό είναι πλέον γεγονός. Το μονοπάτι του αγώνα θα ενταχθεί πλέον στα εθνικά μονοπάτια.
Επειδή η αλληλεγγύη είναι το μόνο «όπλο» όσων αγωνίζονται ενάντια στη λεηλασία της φύσης , ο αγώνας του Πάικου είναι αδελφοποιημένος με τον αγώνα της Μ. Παναγιάς «Ξεσκουριά … ζω», που γίνεται αρχές Οκτώβρη στον Κάκκαβο. Μία επίσκεψη εκεί αρκεί για να πειστεί κάποιος για τα οφέλη των εξορύξεων. Όχι να μην το κοιτάμε το βουνό. Να το προστατέψουμε.
Πολλές οι «στιγμές» που ζήσαμε όλα αυτά τα χρόνια του αγώνα με δυσκολότερη αυτή του 2015 όπου ο αθλητής Κώστας Πεντέλας άφησε την τελευταία του πνοή λίγο μετά τον τερματισμό του. Το όνομα του έχει δοθεί πλέον στον πρώτο σταθμό του αγώνα.
Ο Νίκος Καλοφύρης ήταν ο πρώτος αθλητής που έτρεξε αγωνιστικά την διαδρομή καθώς ήταν και ο νικητής της πρώτης διοργάνωσης αποδεχόμενος την πρόσκληση των διοργανωτών . Το ρεκόρ διαδρομής κατέχει πλέον ο Θανάσης Παγουνάδης, νικητής της φετινής διοργάνωσης με χρόνο 1:45:54.
Τα πρώτα 500 μέτρα της διαδρομής κινούνται στον κεντρικό δρόμο που ενώνει την Γουμένισσα με τα Μ. Λιβάδια και συναντάει τη διαδρομή ξανά στο 11ο χλμ (Χώρος αναψυχής Στραβοπόταμος) και στο 16ο χλμ (Παλαιοχώρι) όπου βρίσκονται και οι δύο από τους τρεις σταθμούς του αγώνα. Μπορεί λοιπόν κάποιος να φτάσει ως εκεί με συμβατικό αυτοκίνητο, ενώ με τζιπάκι ή κάποιο πιο ψηλό όχημα μπορεί να προσεγγίσει την κορυφή Σέλμα(ψηλότερο σημείο της διαδρομής) και από εκεί να κινηθεί προς την Γκόλα Τσούκα (κορυφή του Πάικου). Πόσιμο νερό υπάρχει στους δύο παραπάνω σταθμούς και στο 10ο χλμ στο Πριματάρι, το ομορφότερο σημείο της διαδρομής. Εννέα γέφυρες (οι εννέα μούσες) διασχίζουν το ποτάμι με ξύλινα γεφυράκια δημιουργώντας φανταστικές εικόνες.
Όχι να μην το κοιτάμε το βουνό… να το ζήσουμε και να το χαρούμε!!!
Όσοι επισκεφθούν την περιοχή καλοκαίρι, θα πρέπει οπωσδήποτε να κολυμπήσουν στα νερά του ποταμιού στη θέση «Δύο Ποτάμια» λίγο έξω από την Γουμένισσα όπου έχει διαμορφωθεί μία πισίνα μήκους 30 περίπου μέτρων. Η περίφημη Γαλάζια Λίμνη του Σκρα βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά, ενώ τα οινοποιεία με τα φημισμένα κρασιά της Γουμένισσας περιμένουν τους επισκέπτες .
«Τη γη δεν την κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας. Τη δανειστήκαμε από τα παιδιά μας» έλεγαν οι Ινδιάνοι. Το ελάχιστο λοιπόν που μπορούμε να κάνουμε είναι να αφήσουμε αυτό το μονοπάτι παρακαταθήκη. Όχι να μην το κοιτάμε το βουνό! Να το παραδώσουμε στις επόμενες γενιές!
Ο Ημιμαραθώνιος Πάικου διεξάγεται κάθε χρόνο την πρώτη Κυριακή του Νοέμβρη. Έχει μήκος 20 χιλιόμετρα και συνολική υψομετρική λίγο πάνω από 1.000 μέτρα. Παράλληλα από φέτος διεξάγεται και μικρότερος αγώνας μήκους 5 χιλιομέτρων με την ονομασία «Καστανόδασος Πάικου»
Περισσότερες πληροφορίες (περιγραφή της διαδρομής, χάρτης) βρίσκονται στην ιστοσελίδα του Ο.Σ.ΠΕ.Γ. www.ospeg.gr
