Σήμερα είναι Κυριακή 12 Μαΐου. Είναι μέρα χαράς. Μέρα τιμής. Μέρα γιορτής και δόξας. Είναι σίγουρα μια Κυριακή αλλιώτικη από τις άλλες, γιατί γιορτάζει το πιο ιερό κι αγαπημένο πρόσωπο του κόσμου, η μητέρα.
Μητέρα!
Μια λέξη γλυκιά σαν όνειρο.
Όμορφη σαν τα λούλουδα του Μάη.
Η πρώτη λέξη που ψελλίζουν τα χείλη μας.
Η πρώτη μορφή που παιχνιδίζει μπροστά στα κλαμένα μάτια μας, μόλις τα πρωτοανοίγουμε στο θάμα της ζωής.
Η μητέρα είναι η προσωποποίηση της αγάπης και της στοργής.
Μιας αγάπης δίχως όρους και όρια.
Μιας αγάπης θυσιαστικής που τολμά τα πάντα. Μιας αγάπης δίχως αρχίνεμα και δίχως τελειωμό. Αλίμονο σ’ αυτούς που δεν γνώρισαν μια τέτοια μητρική αγάπη, σίγουρα θα τους φαντάζει απόμακρος ο νόστος του παράδεισου.
Η μητέρα είναι «συνδημιουργός του Θεού».
Κυοφορεί τη ζωή, αυτό το θεϊκό δώρο και ανερμήνευτο μυστήριο στο περατό μυαλό μας και άρα δυσκολοέκφραστο με στοιχεία σημαντικής λόγου προφορικού, αλλά και γραπτού.
Μια ταπεινή εκζήτηση της ευχής της, όσοι έχουν την ευτυχία να είναι ζωντανή η μητέρα τους και της προσευχής της όσων από εμάς η μητέρα μας βρίσκεται στον ουρανό και παρακολουθεί ατέλεστα το πεζοπόρημα της ζωή μας.
Τι παράξενη και απρόβλεπτη που είναι αλήθεια η ζωή!
Κάποιες μητέρες που πέρυσι ή πριν μερικά χρόνια σαν ήταν μαζί μας, φέτος δεν είναι ανάμεσά μας. Δεν υπάρχουν πια. Έχουν βγει από τον χρόνο, αλλά όχι κι από την ύπαρξη γι’ αυτό έχουμε τόσο ζωντανή την αίσθηση της παρουσίας τους. Μέσα στα μάτια μας ξεπετά η σεπτή μορφή τους. Εξακολουθεί να μας ζεσταίνει το χαμόγελό τους. Το βλέμμα τους μας κοιτά από εκεί που βρίσκονται, από «χώρα μακρινή και αρυτίδωτη». Μέσα στα αυτιά μας νυχθήμερα αντηχεί η ζεστή φωνή τους και φτάνει μέχρι τα τρίσβαθα των καρδιών μας, τα ζεσταίνει και γεμίζει με χίλιες μύριες ευχές και προσευχές τη ζωή μας. Ο πόνος είναι πως δεν υπάρχουν ως φυσικές παρουσίες ανάμεσά μας και το κενό τους είναι τόσο αισθητό.
Της μάνας η ευχή είναι το πιο μεγάλο δώρο που μπορεί να έχει κάποιος άνθρωπος στη ζωή του. Γιατί σαν έχεις της μάνας την ευχή, έχεις τα πάντα.
Σαν έχεις της μάνας την ευχή και την αγάπη σύνοδό σου, μη φοβάσαι τίποτα και κανέναν. Προχώρα θαρρετά τη στράτα της ζωής και βλέπε μέσα από τη μητρική της ματιά, του ουρανού τα ύψη. Νιώσε εσώψυχα το χάδι της. Άκουσε με ευλάβεια τις συμβουλές της. Θυμήσου πως η χαρά σου είναι χαρά της, κι ο πόνος σου, δικό της δάκρυ κι αναφιλητό.
Να θυμηθούμε σήμερα στη γιορτή της πως ήταν εκείνη που ξαγρυπνούσε προσευχητά, υπομονετικά στο προσκεφάλι μας όταν περνούσαμε τις παιδικές αρρώστιες και μας έκαιγε το κορμί ο πυρετός κι η ανημποριά. Ήταν εκείνη που έκανε το βλέμμα της έκφραση στοργής και την καρδιά της ωκεανό αγάπης και προσφοράς. Ήταν εκείνη που μας έδωσε αίμα από το αίμα της, κομμάτι από το κορμί της, ανάσα από την ανάσα της, ζωή από τη ζωή της. Η αγκαλιά της ήταν ασπίδα προστατευτική για μας και το χάδι της άγγιγμα του παράδεισου.
Άτυχοι πράγματι όσοι δεν ένιωσαν το χνώτο της μάνας να θερμαίνει τα σωθικά τους. Το άπλωμα του χεριού της, να αγγίζει το κορμί τους, την ψυχή τους, την ύπαρξή τους ολόκληρη. Έχω την αίσθηση πως κάτι θα τους λείπει για παντοτινά.
Η μάνα ήταν εκείνη που μας πρωτοδίδαξε συλλαβιστά το αλφαβητάρι της πίστης, τα γράμματα και του Θεού τα πράγματα. Κάθε της λέξη την συνόδευε και μια ευχή. Οι συμβουλές της αντηχούν το ίδιο εύηχα μέχρι και σήμερα μέσα στ’ αυτιά μας και μέσα στην καρδιά μας κι ακούγονται και σήμερα το ίδιο αγαπημένα και στοργικά. Συμβουλές και ευχές για μια ολόκληρη ζωή.
Θυμόμαστε και νοσταλγούμε και ευχαριστούμε και δακρύζουμε και πονούμε κι αγαπούμε κι αναφωνούμε μάνα δίνε μας ατέλεστα την ευχή σου για να εξακολουθούμε να υπάρχουμε.
Μα τι μέρα νοσταλγίας που είναι η μέρα της μάνας!
Φαίνεται πως τα ζούμε όλα από την αρχή, από τη στιγμή που αποκτήσαμε συνειδός της ζωής.
Στη μανούλα μου που δεν είναι πια κοντά μου…
