Σήμερα 232 εκατομμύρια άνθρωποι από 26 χώρες του Αναπτυσσόμενου Κόσμου πλήττονται από λειψυδρία, αδυνατώντας να καλύψουν βασικές καθημερινές ανάγκες σε νερό. Οι περιβαλλοντικές αλλαγές, η αλόγιστη ανάπτυξη, η σπάταλη νερού στην βιομηχανία και στην γεωργία αλλά κυρίως η μαύρη η κατάμαυρη παιδεία μας θα μας κατατάξουν στο άμεσο μέλλον στις χώρες με σοβαρά προβλήματα λειψυδρίας. Το καμπανάκι που χτύπησε πριν λίγα χρόνια και κανείς μας δεν το άκουσε, σήμερα έχει γίνει βοερή καμπάνα άλλα κι αυτή δυστυχώς κανείς μας δεν την ακούει. Όλα θυσιάζονται στο βωμό της ανάπτυξης. Καμία αναδιάρθρωση στις γεωργικές καλλιέργειες, κανένας περιορισμός στην καταστρεπτική βιομηχανία, κανένα άγχος και για τίποτα. Στερεύουν πηγές που αιώνες έβγαζαν νερό, στερεύουν ποτάμια που αιώνες κυλούσαν τα νερά τους κι εμείς απλά κοιτάμε. Φταίει ο καιρός λένε οι διοικούντες κοφτά, ψυχρά και μεθοδευμένα. Όχι αγαπητοί μου δεν φταίει ο καιρός, φταίει ο κακός μας ο καιρός. Η καταστροφή συνεχίζεται κι εμείς εξακολουθούμε να παράγουμε βαμβάκια, καλαμπόκια και να γεμίζουμε κάθε πάρκο και παρκάκι με γρασίδι. Η καταστροφή συνεχίζεται κι εμείς εξακολουθούμε να πλένουμε τα αυτοκίνητα μας με το λάστιχο να πλένουμε δρόμους, πεζοδρόμια, πεζούλια, πεζουλάκια κι ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, ξοδεύοντας πολύτιμο νερό. Εμείς εδώ, από τούτη τη γωνία του κόσμου, που δώσαμε τα φώτα μας και τον πολιτισμό μας – τι ειρωνεία Θεέ μου – χωρίς κανένα ίχνος ενοχής, απλά μεταθέτουμε τις ευθύνες μας για το αύριο. Ως πότε να δούμε.
