ΕΘΝΙΚΟ ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ ή ΑΙΣΧΡΗ ΦΟΡΟΛΟΓΊΑ;

Η είδηση είναι πρόσφατη αν και είναι αλήθεια πως την περιμέναμε καιρό. Η κυβέρνηση των Ελλήνων αποφάσισε επιτέλους να δημιουργήσει το «Εθνικό Κτηματολόγιο» και η είδηση από μόνη της θα φάνταζε σπουδαία αν δεν συνοδεύονταν και από την χυδαία φορολογία που το συνοδεύει. Κάθε δικαίωμα- όπως το αποκαλούν οι ειδικοί- θα συνοδεύεται και από ένα τέλος εγγραφής, το οποίο αν ήταν ένα, άντε δύο ευρώ- που και αυτό δεν θα έπρεπε κανονικά να υπάρχει – να το καταλάβω, αλλά αυτοί έβαλαν πλώρη να αρπάξουν το χρήμα μας για μια ακόμα φορά. Τριανταπέντε ευρώ το κάθε δικαίωμα, που στην πράξη σημαίνει πως και το ένα τις εκατό να κατέχεις από κάποιο ακίνητο, είσαι υποχρεωμένος να πληρώσεις το φοροτέλος εγγραφής. Η χυδαιότητα έγινε νόμος στη Βουλή των Ελλήνων και στο νόμο δυστυχώς είμαστε υποχρεωμένοι να υπακούσουμε, όσο και να αυτός είναι ληστρικός και κοινωνικά ανάλγητος. Πληρώνουμε φόρο για να χτίσουμε, πληρώνουμε φόρο για να αγοράσουμε, πληρώνουμε φόρο για όποια μεταβίβαση μικρή ή μεγάλη, πληρώνουμε τέλος ακίνητης περιουσίας μέσω της «κοινωνικής» ΔΕΗ και τώρα, μας ζητάν και πάλι να ξαναπληρώσουμε για το εθνικό κτηματολόγιο. Φτάνει, το όλο θέμα έχει καταντήσει αστείο. Ήρθαν ποτέ να ρωτήσουν πως τα βγάζω πέρα, ήρθαν να βάλουν ένα τούβλο όταν με είχαν αφήσει μόνο και αβοήθητο να με κατασπαράζουν οι τράπεζες; Τώρα δηλαδή, επειδή δεν βγαίνει ο προϋπολογισμός θα την πληρώσω πάλι εγώ; Η μαγκιά δεν είναι η φορολόγηση. Αυτό μπορεί να το σκεφτεί και η γιαγιά μου. Η μαγκιά είναι να κυβερνήσει κάποιος κοινωνικά δίκαια και αν πραγματικά θέλει χρήματα για να συμπληρώσει τον προϋπολογισμό, τότε να κόψει τις δαπάνες του σπάταλου κράτους. Να ξεφορτωθεί επιτέλους την «ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ» και ένα σωρό άλλα βάρη που έχει στην πλάτη της η πατρίδα μας και που με τα χρήματα αυτά θα φτιάχναμε 50 κτηματολόγια, όχι ένα. Λόγια, λόγια, λόγια, βαρέθηκα να ακούω κι όταν δεν βγαίνει πέρα το σίριαλ βάζουν φόρους. Ως μισθωτός του ιδιωτικού τομέα, καθημερινά σκληρά εργαζόμενος καλούμαι να πληρώσω για το σπίτι που μου άφησε ο πατέρας μου, που κι αυτός με τη σειρά του το έφτιαξε με κόπο και με αίμα και το έχει πληρώσει χίλιες φορές στο κοινωνικά άδικο κράτος μας. Θέλω να υψώσω τη φωνή μου και να διαμαρτυρηθώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου για το άδικο κράτος που «τρώει» τα παιδιά του. Τα τύμπανα του πολέμου αγαπητοί μου άρχισαν και ο πόλεμος πρέπει να είναι σκληρός και αδυσώπητος ενάντια στο κατεστημένο της σκληρής φορολογίας. Οι κοινωνικοί φορείς πρέπει να υψώσουν τη σημαία του αγώνα κι εμείς, οι ταπεινοί εργάτες αυτού του κράτους, πρέπει στις εκλογές να τους μαυρίσουμε κανονικά.