Μερικές φορές δεν υπάρχουν λόγια για να εκφράσω αυτό που αισθάνομαι. Πραγματικά νιώθω παγιδευμένος ανάμεσα στην οργή και στον πόνο, μπαίνοντας συχνά στα όρια της λύπησης για τα αίτια που μου προκαλούν οργή. Οι αξίες, ηθικές και πνευματικές έχουν διαβρωθεί τόσο που ότι παράλογο, άδικο, μίζερο και γελοίο μπορεί να πάρει τη θέση του σωστού χωρίς φυσικά κανενός ίχνους ενοχής ή ντροπής. Οι γείτονες μας, οι Σκοπιανοί, προσπαθώντας να ισορροπήσουν ανάμεσα στο ιστορικό τους κενό και της εθνικής τους ταυτότητας, με αυθάδεια αυτοαποκαλούνται μακεδόνες. Οι Τούρκοι στα παράλια της Μ. Ασίας παρουσιάζουν στους τουρίστες τον Ελληνικό πολιτισμό για δικό τους, καταστρέφοντας παράλληλα όποιο Χριστιανικό μνημείο βρεθεί στο δρόμο τους. Οι φίλοι μας οι Βρετανοί αρνούνται να μας επιστρέψουν τα γλυπτά του Παρθενώνα (που έκλεψαν, δεν τους τα χάρισε κανείς), με την δικαιολογία πως δεν είμαστε ικανοί (δηλαδή είμαστε ανίκανοι )να συντηρήσουμε , κρύβοντας φυσικά την πραγματική αλήθεια η οποία είναι, πως αν φύγουν τα γλυπτά του Παρθενώνα από το μουσείο τους, δεν θα έχουν να επιδείξουν τίποτα σπουδαίο στο κοινό του. Αυτός είναι ο πολιτισμός τους! Πολλά θα μπορούσα να γράψω για τους Βρετανούς και την ιστορία τους, αλλά προτιμώ να διηγηθώ μια μικρή ιστορία. ‘’ Μια φορά κι έναν καιρό η Φωτιά το Νερό και η Ντροπή ήταν μια παρέα. Κατοικούσαν στο ίδιο σπίτι, μοιράζονταν το ίδιο φαγητό και κυλούσε η ζωή τους. Μετά από πολλά χρόνια συμβίωσης ένα απόγευμα η Φωτιά τους λέει. «Ρε παιδιά τόσα και τόσα χρόνια είμαστε μαζί. Δεν χωρίζουμε για λίγο για να δούμε πως είναι το να ζει κανείς μόνος του;» Οι άλλοι βρήκαν σπουδαία την πρότασή της και συμφώνησαν. Μετά από λίγες ημέρες ήταν έτοιμοι να για να ακολουθήσουν ο καθένας τον νέο του δρόμο. «Γεια» φωνάζει η Φωτιά και φεύγει. «Στο καλό» της απαντάει η Ντροπή και ξεκινάει τον δρόμο της. Τη στιγμή εκείνη όμως το Νερό τους φωνάζει. «Σταθείτε για λίγο» και οι άλλοι δύο γύρισαν για να μάθουν τι συμβαίνει. «Καλά χωρίζουμε…» συνέχισε το Νερό «….αλλά αν χρειαστεί κάποιος μια βοήθεια πως θα μπορέσει να βρει τον άλλον;» Τότε η φωτιά απάντησε. «Ανέβα κάπου ψηλά και κοίτα στον ορίζοντα. Όπου δεις καπνό κάτω στην βάση του υπάρχει φωτιά. Εκεί θα είμαι.» Ωραία είπε το Νερό και απάντησε. «Κι εμένα θα με βρεις μες τον ίδιο τρόπο. Όπου δεις πράσινο, δέντρα, λουλούδια σκάψε κάτω στο χώμα και θα είμαι εκεί.» Η Ντροπή τότε τους λέει. «Καλή τύχη παιδιά και ξεκινάει το δρόμο της. «Εεε!» του φωνάζει το Νερό «Δεν μας είπες πως θα σε βρούμε;» Η Ντροπή κοντοστάθηκε, γύρισε και τους είπε μαλακά. «Παιδιά εμένα κανείς είναι καλά να μη με χάσει, γιατί όποιος με χάνει δεν με ξαναβρίσκει ποτέ!!» ‘’ Τελικά δεν πρέπει να οργίζομαι αλλά να λυπάμαι τον λαό που κλέβει την ιστορία μου.
