Συγκινηθήκαμε πραγματικά με τη δήλωση του Υπουργού Αναπληρωτή ΠΕΚΑ Σταύρου Καλαφάτη για την προχθεσινή (21/3) Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας που μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Ο Υπουργός ξεκίνησε τονίζοντας ότι η προστασία των δασών είναι «εθνική προτεραιότητα», η οποία όμως απαιτείται να γίνει και προσωπική υπόθεση του καθενός από μας. Να γίνει κοινωνικό ζήτημα. Να την εντάξουμε στην καθημερινότητά του. Να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για την προστασία των δασών, όπως θα το κάναμε για να προστατέψουμε την ατομική μας περιουσία.
Αναφέρθηκε στο όφελος της εθνικής οικονομίας από την αειφορική διαχείριση των δασικών οικοσυστημάτων, αλλά και στα οφέλη για τις τοπικές οικονομίες, με τη δημιουργία σταθερών θέσεων εργασίας και την παροχή εισοδήματος μέσω της άμεσης λήψης προϊόντων.
Αναφέρθηκε με θαυμασμό στα πλούσια Ελληνικά δάση ως στοιχείο του τοπίου και της πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας και ως «ασπίδα» προστασίας για την πολιτική προστασία, τη δημόσια υγεία και την οικονομία.
Απαρίθμησε εν συντομία τις πολλαπλές προστατευτικές και κοινωφελείς λειτουργίες των δασών και των δασικών εκτάσεων οι οποίες, όπως είπε, δεν εκτιμώνται και δεν αμείβονται, μεταξύ των οποίων η διασφάλιση της ποιότητας του νερού, η πρόληψη της διάβρωσης του εδάφους, η αποτροπή πλημμυρών.
Έχοντας την τύχη να ζούμε δίπλα στο μοναδικό δασικό πλούτο του Κακάβου και γνωρίζοντας από πρώτο χέρι όλες τις ωφέλειες που μας προσφέρουν τα δάση, κάναμε ακριβώς αυτό που μας ζήτησε ο κ. Υπουργός. Κινητοποιηθήκαμε για να προστατεύσουμε την συλλογική μας περιουσία, όπως ακριβώς θα κάναμε για την ατομική μας περιουσία. Ενώσαμε τις δυνάμεις και τις προσπάθειές μας για να σώσουμε τον πράσινο πνεύμονα της Β. Χαλκιδικής. Στον μικρό μας τόπο, η προστασία των δασών έγινε το μεγαλύτερο κοινωνικό ζήτημα, κυριάρχησε στις σκέψεις και στις πράξεις μας. Οδήγησε σε μια εντελώς καινούρια συνειδητοποίηση του ρόλου και της δύναμης του πολίτη σε ζητήματα προστασίας του τόπου του.
Σαν απάντηση, το Κράτος του κ. Υπουργού μας έστειλε τα ΜΑΤ. Μας έριξε δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες, μας χτύπησε αλύπητα, μας έβαλε χειροπέδες και μας έστειλε στη φυλακή. Μας ονόμασε «εγκληματική οργάνωση» επειδή οργανωθήκαμε, διαμαρτυρηθήκαμε, ψάξαμε, μάθαμε, ενημερώσαμε, καταγγείλαμε την καταστροφή. Μας είπε ότι το δικό μας δάσος δεν έχουμε το δικαίωμα να προσπαθήσουμε να το προστατεύσουμε, γιατί αυτά που λέει ο Υπουργός δεν ισχύουν στη Β. Χαλκιδική. Η Β. Χαλκιδική είναι η επικράτεια μιας ιδιωτικής εταιρείας που εμείς, το Κράτος, της δώσαμε το δικαίωμα να καταφάει το δάσος του Κακάβου για το δικό της κέρδος, στερώντας από εσάς, τους πολίτες, όλες τις πολύτιμες ευεργεσίες του. Αν συνεχίσετε, θα σας συνθλίψουμε. Τόσο απλά.
Στο δικό μας τόπο, κοιτάς γύρω σου και κλαις. Το πανάρχαιο δάσος το βλέπεις κομματιασμένο στην άκρη του δρόμου. Δεν πρόκειται να ξαναγίνουν αυτά τα δέντρα γιατί δεν κόβονται απλά, αλλά εκριζώνονται. Παντού κάγκελα, συρματοπλέγματα, κάμερες ασφαλείας, αστυνομικοί και ιδιωτική security για να αποκλείουν την πρόσβαση των κατοίκων στο βουνό. Βαριά μηχανήματα κόβουν, σκάβουν τρυπάνε, ισοπεδώνουν. Ο Κάκαβος έχει μετατραπεί σε βιομηχανικό εργοτάξιο. Τα ζώα έχουνε φύγει τρομαγμένα αφού το σπίτι τους έγινε εμπόλεμη ζώνη.
Είναι ολοφάνερο ότι η προστασία των δασών είναι «εθνική προτεραιότητα», δε νομίζετε; Υποθέτουμε ότι κάποια ανάλογη συγκινητική δήλωση θα έκανε ο Υπουργός και χθες, 22/3, για να τιμήσει την εξίσου σημαντική «Παγκόσμια Ημέρα για το Νερό». Γελάνε και οι πέτρες του Κακάβου, κύριε Υπουργέ.
