Πυρ κατά ριπάς…………..από τα ορύγματα της Γουμένισσας.
Χρήστος Σαμαράς, Δάσκαλος.
Η Πρωθυπουργική αγωνία.
Κάθε φορά που ένα από τα παιδιά μου μου ζητάει χαρτζιλίκι ενώ έχει λάβει τον οβολό του μόλις πρόσφατα, αναφωνώ ωρυόμενος, εναγωνίως και δυσανασχετώντας, πως αυτό ήταν, τελευταία φορά, δεν πρόκειται να πάρεις άλλο για πολύ καιρό. Μετά από μικρό χρονικό διάστημα, σαν σε ριμέικ ταινίας, επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό, με τους ίδιους πρωταγωνιστές. Και μετά ξανά και ξανά, ο γονέας που υποκύπτει και καταστρέφει τον αξιόπιστο λόγο του, για χάρη της απόκτησης εύνοιας των αγαπημένων του τέκνων.
Κάτι αντιστρόφως ανάλογο βλέπω να ισχύει τελευταία και με τον Πρωθυπουργό της χώρας, τον Αντώνη Σαμαρά. Επαναλαμβάνει ως διαπρύσιος κήρυκας προς πάσα κατεύθυνση μέχρι του σημείου να γίνεται κουραστικός, πως επείγει μείωση των φόρων, οι οποίοι επιβληθήκαν τα προηγούμενα χρόνια, οδήγησαν στη διάλυση της μεσαίας τάξης και παρεμποδίζουν την πολυπόθητη ανάπτυξη.
Ανάπτυξη : το νέο παιχνιδάκι των ασκούντων κομμωτική στου κασίδι το κεφάλι. (Κατά τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, στην ομιλία του προς τους νέους στην Πνύκα: Δυστυχώς όμως όταν οι Έλληνες είναι μονιασμένοι, πάντοτε μεγαλουργούν και κτίζουν Παρθενώνες, όταν όμως διχάζονται τους τρώει ο εμφύλιος πόλεμος και οι έχθρες, μεταξύ τους. (…) Όταν ξεθαρρέψαμε, πολλοί θέλησαν να γίνουν μπαρμπέρηδες στου κασιδιάρη το κεφάλι. Βέβαια όλοι ήθελαν το καλό, πλην όμως ο καθένας κατά την γνώμη του…).
Όμως, ποιος έχει μεγαλύτερη δύναμη από τον ίδιο άνθρωπο, ο οποίος επέβαλε αυτούς τους φόρους, ώστε να τους πάρει πίσω στη στιγμή; Σε ποιον απευθύνονται οι επαναλαμβανόμενες ρήσεις και για ποιον λόγο, όταν με μια απλή μονογραφή σε κάποιο άσχετο νομοσχέδιο και μάλιστα στο θερινό τμήμα της βουλής (όπως μας έχουν συνηθίσει), μπορούν να παρθούν πίσω οι «μεσαιοκτόνοι», απαράδεκτοι και δυσβάστακτοι φόροι ;
Πιστεύω ότι οι διαρκώς εντονότεροι διαξιφισμοί του Πρωθυπουργό με τον … εαυτό του, γίνονται για να τα ακούσει η … πεθερά. Όπου βέβαια πεθερά, βλέπε τρόικα. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι λέγονται για να παρθεί η άδεια από τους δανειστές μας. Η τρόικα δεν δέχεται σε καμιά περίπτωση οποιαδήποτε μείωση σε φόρους για να μην κινδυνέψει το πρόγραμμα. Αλλά ο Πρωθυπουργός θέλει να δείξει πως η ανάπτυξη προϋποθέτει τον «απαγορευμένο» καρπό: κατανάλωση. Ο Αντώνης Σαμαράς επιθυμεί την αύξηση του τζίρου, την αύξηση των θέσεων εργασίας, τη δημιουργία νέων επιχειρήσεων και όλα όσα συνεπάγεται η επανεκκίνηση της ροής χρήματος στην κατακερματισμένη και κατεστραμμένη αγορά. Επειδή όμως δεν μπορεί να αρθρώσει τη λέξη κατανάλωση, μήπως και κατηγορηθεί για χαλάρωση του δημοσιονομικού προγράμματος, λέει μείωση φόρων στη λεωφόρο της ανάπτυξης και κλείνει το μάτι στους πολίτες να οδεύσουν στην αγορά.
Έτσι λοιπόν, κάθε φορά που ακούω τον Πρωθυπουργό να επαναλαμβάνεται, με ζώνουν τα φίδια, γιατί αντιλαμβάνομαι ότι ακόμα δεν έχει δοθεί η έγκριση των δανειστών. Φοβάμαι πως κι αυτό θα είναι μια φρούδα ελπίδα, η οποία θα μείνει στο τέλος έωλη και απραγματοποίητη, προς όφελος του προγράμματος και προς απογοήτευση των «μεσαίων» και της άμοιρης κλαίουσας αγοράς.
Κι έτσι θα τραγουδήσουμε όλοι μαζί «Στην Ελλάδα ζεις, δεν υπάρχει ελπίς» (Διονύσης Σαββόπουλος) ή θα διαβάσουμε το «Ζητείται ελπίς» (βιβλίο του παραλίγο συνονόματου του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαράκη). Πάντως το σίγουρο είναι ότι «Αν έχουμε ακόμη μια ελπίδα, τη χρωστάμε σ’ αυτούς που δεν έχουν καμία» (Βάλτερ Μπένγιαμιν). Και δυστυχώς είναι πολλοί αυτοί που παρέδωσαν και πνεύμα εκτός από την ελπίδα.
