Παρελάσεις 2 (Αφήστε μας να παρελάσουμε επιτέλους !)

Πυρ κατά ριπάς…………..από τα ορύγματα της Γουμένισσας.
Χρήστος Σαμαράς, Δάσκαλος.
Οι παρελάσεις δεν είναι ανακάλυψη της σύγχρονης Ελλάδας, δεν είναι ούτε καν της Ελλάδας. Γνωρίζουμε από την ιστορία για κάθε είδους παρελάσεις. Από τα Παναθήναια και τους Παιάνες στην Αρχαία Ελλάδα, τα εμβατήρια του Τυρταίου στη Σπάρτη, τους Θριάμβους στο Βυζάντιο και οποιαδήποτε άλλη περίσταση όπου «έλαυναν», δηλαδή έτρεχαν πλησίον κάποιου, διάβαιναν πλησίον ή μπροστά από κάποιον, έτρεχαν δίπλα στους ήρωες για να τους τιμήσουν. Ακόμη και η έλευση των Ολυμπιονικών με το «Γκρεμίστε τα τείχη», μεταμορφωνόταν από μια μεγαλειώδη τελετουργική πράξη υποδοχής, σε κανονική παρέλαση των τιμώμενων προσώπων από το κοινό που επευφημούσε τη δόξα του νικητή, η οποία και μεταφερόταν και στη γενέτειρά του.
Αλλά και γενικά σε όποιου κράτους τα δεδομένα κι αν ανατρέξει κανείς, θα διαπιστώσει τη διάθεση των ανθρώπων να πανηγυρίζουν και να επαίρονται για τα κατορθώματα της φυλής και του Έθνους τους με καταφανή, εορταστικό και επιδεικτικό τρόπο. Ποιος λησμονεί τις αξέχαστες παρελάσεις των στρατευμάτων στην κόκκινη πλατεία, μπροστά από χιλιάδες θεατές ; Ο σκοπός τους βέβαια ήταν διαφορετικός, να επιδείξουν την ανωτερότητα των στρατιωτικών τους εκτρωμάτων, αλλά και πάλι στην ίδια εννοιολογική βάση τίθονταν : αυτήν της υπερηφάνειας, της επίδειξης, της αίσθησης ασφάλειας. Της επιβεβαίωσης ότι είμαστε εδώ, διαχρονικά παρόντες και δυνατοί.
Παρά ταύτα, τίποτα από όλα αυτά δεν θα σας έλεγε ένα παιδί του Δημοτικού, άντε και του Γυμνασίου. Η αλήθεια είναι ότι κατά πάσα πιθανότητα δεν θα σας έλεγε και τίποτε άλλο, αν το ρωτούσατε γιατί παρελαύνει. Κάποια ίσως θα έλεγαν γιατί έτσι μας είπαν οι δάσκαλοί μας, κάποια άλλα γιατί έτσι πρέπει και ίσως ελάχιστα ανέφεραν κάτι για την ιστορία μας, τους αγώνες του Έθνους, την υποχρέωσή μας. Το έλλειμμα ενημέρωσης δεν οφείλεται σε πλημμελή άσκηση των καθηκόντων των εκπαιδευτικών, όπως χαιρέκακα κάποιοι περιμένουν στη γωνία να καταλογίσουν. Ούτε σε άγνοια και έλλειψη ενδιαφέροντος.
Είναι γιατί δυσκολεύονται να εκφράσουν το συναίσθημα με τη λογική. Οι επικριτές των παρελάσεων χρησιμοποιούν επιχειρήματα σε λογική βάση, γι αυτό και η διάφορη αντίληψη. Θυμούνται τον Μεταξά, αλλά ξεχνούν το πηγαίο, πρωτόγονο γονίδιο συναισθηματικής υφής, που κυριαρχεί και χαρακτηρίζει τους μετέχοντες την ελληνική παιδεία (Παρενθετικά αναφέρω ένα γεγονός που έλαβε χώρα την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου την περασμένη Τρίτη χωρίς δικό μου σχόλιο και το αφήνω στην κρίση σας : κατά τη διάρκεια της κατάθεσης στεφάνων στο μνημείο του περιβάλλοντος χώρου του Δημοτικού Καταστήματος Γουμένισσας το τελετουργικό επιβάλλει μεταξύ άλλων και την ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου, ο οποίος όμως δεν ψάλλεται από τον κόσμο λόγω της μουσικής εκτέλεσης από τη μπάντα των μουσικών της Γουμένισσας. Τυχαία παρατήρησα ότι, ενώ κανείς δεν συνόδευε στιχουργικά, ένα παιδί δημοτικού με αλβανική υπηκοότητα, σε στάση προσοχής, με απλανές βλέμμα, τραγουδούσε δυνατά τον Εθνικό Ύμνο). Βλέπουν το στρατοκρατικό στοιχείο στην παρέλαση και αγνοούν το υπερήφανο, το συναισθηματικό, το Ελληνικό.
Η θέα της ελληνικής σημαίας προκαλεί ερεθίσματα τα οποία δεν περιγράφονται με λόγια. Κυματίζει ασπρογάλαζα σύννεφα περηφάνιας, ισοπεδώνει τους αέναους αμφισβητίες της ύπαρξής μας, μεταγγίζει το αίμα των αγωνιστών που πέθαναν αντί να γονατίσουν, φιλτράρει τις διχογνωμούμενες ιστορικές αλήθειες, υψώνει τείχος ασφαλείας απέναντι στους επαγγελματίες τυμβωρύχους της ιστορικής μας μνήμης, διατρανώνει την ύπαρξη του ιστορικού στίγματος του Έθνους, επικαλύπτει φοβίες, ανασφάλειες, προδοσίες, λιποταξίες και τροφοδοτεί σε συνεχή ροή συναισθηματική εθνική ισορροπία, κυρίως σε περιόδους δύσκολες όπως η σημερινή συγκυρία.
Το αγέρωχο βλέμμα των μαθητών, που ατενίζουν τους επίσημους στην εξέδρα των επισήμων, υποδηλώνει την αυθάδεια και την ορμή της νεότητας τους. Σε άλλες εποχές θα τους έλεγαν να κρατούν χαμηλά το βλέμμα τους, γιατί θα επεδείκνυε θρασύτητα η ευθεία ματιά ενός απλού μαθητή προς έναν ανώτερο. Όμως τώρα με το γεμάτο αστραπές κοίταγμα, είναι σαν να υπόσχονται σε όλους μας ότι θα στασιάσουν, θα επαναστατήσουν, θα διορθώσουν τα στραβά και δεν θα υποκύψουν σε συμβιβασμούς, σε διαπλοκές, σε υστερίες.
Το ταυτόσημο βήμα αναδεικνύει, εκτός από αθλητική δεξιότητα και την ομαδικότητα, το πνεύμα της συνεργασίας, της αρμονίας των κινήσεων, της ευθυγράμμισης στην επίτευξη του στόχου. Το κεφάλι και το χέρι ψηλά παρουσιάζει την λυγερόκορμη κορμοστασιά, την περηφάνια, το αλύχτισμα στο βάθος των αιώνων που μεταδίδει την γονιδιακή συναισθηματική φόρτιση.
Ασφαλώς και η τιμή που αποδίδεται, αναφέρεται πρωτίστως σε εκείνους που θυσιάστηκαν στους αγώνες, ακριβώς για να μπορούμε σήμερα να φέρουμε ελεύθερα τη σημαία μας στις εκδηλώσεις τιμής της πατρίδας. Αυτούς τιμούν οι παρελαύνοντες μαθητές, οι οποίοι με τη σειρά τους τιμώνται από τους πολίτες και τους επίσημους. Πάντως αν έχετε βάσιμες αντιγνωμίες για τη χρησιμότητα ή μη των παρελάσεων, κάντε τον κόπο να ρωτήσετε έναν μαθητή αν θέλει ή όχι να λαμβάνει μέρος σ αυτές. Θα εκπλαγείτε από τη συντριπτικότητα των θετικών απαντήσεων. Κι ας μην ξέρουν να σας πουν γιατί.