Πυρ κατά ριπάς…………..από τα ορύγματα της Γουμένισσας.
Χρήστος Σαμαράς, Δάσκαλος.
Τα εγκλήματα στο όνομα της θρησκείας δεν είναι ούτε κάτι νέο, ούτε πρωτότυπο, ούτε ασυνήθιστο. Οι οπαδοί της μυστικής αδελφότητας της αιμοδιψούς θεάς Κάλι της Ινδίας που αιματοκύλισαν με πάνω από δυο εκατομμύρια νεκρούς τη χώρα τους, η φημισμένη Ιερά Εξέταση της καθολικής εκκλησίας, το κυνήγι των μαγισσών, οι διωγμοί των χριστιανών, οι διωγμοί των εθνικών Ελλήνων, οι ανθρωποθυσίες των Αζτέκων, η ιερή Τζιχάντ και εκατοντάδες άλλες περιπτώσεις στην υφήλιο έχουν καταγραφεί στη θρησκευτική υστερία και προκαλούν αποτροπιασμό και αηδία.
Η «απαίτηση» των πιστών να επικρατήσει η δική τους θρησκεία, η όποια καταφθάνει καλπάζοντας να αντικαταστήσει την όποια υπάρχουσα, είναι μια διαρκής, ασταμάτητη εξέλιξη στην πορεία του ανθρώπινου γένους. Έχει πλέον περάσει στα γονίδια των γενετικών μας πληροφοριών και «αναμένεται» από γενιά σε γενιά ώστε να αντιμετωπιστεί με τα πρέποντα μέσα.
Στη διάρκεια των αιώνων εξανθρωπίστηκε ο βίαιος τρόπος επιβολής της θρησκείας και ο κόσμος καταστάλαξε σχετικά σε επικρατούσες θρησκείες, με πρωταρχικό πάντα διακύβευμα την ελεύθερη επιλογή και ανεξιθρησκία. Αυτό πέρασε στα θεσμικά συγγράμματα, στα Συντάγματα των κρατών και αποτέλεσε σημείο αναφοράς των συγκλίσεων των κοινωνιών στη σύνταξη των κορυφαίων, παγκοσμίων συνεργατικών σχηματισμών, όπως τον Ο.Η.Ε., την Ε.Ε., τον Π.Ο.Υ., τη UNICEF. Ο κόσμος ξεκίνησε να διανύει περίοδο ειρήνης και ευημερίας. Όμως φευ…
Ο θρησκευτικός φανατισμός, η μισαλλοδοξία, η αυτοδιάθεση του ανθρώπου ως αντικείμενο της θρησκείας και όχι ως υποκείμενο αυτής, καλλιεργείται πολύ εύκολα στις κοινωνίες όπου η θρησκεία αποτελεί καθημερινότητα και υποχρεωτική διαδικασία επιβίωσης. Άρα όταν θίγεται, θίγεται άμεσα η ταυτότητα του θιγόμενου, η υπόσταση, η προσωπικότητα και τελικά ο προορισμός του στη συμπαντική αιωνιότητα. Αυτό δημιουργεί το εκρηκτικό μείγμα της (ανεξήγητης για τους υπόλοιπους) δολοφονικής μανίας με θρησκευτικό υπόβαθρο. Μια θρησκευτική Νιρβάνα με άφθονη δόση «ναρκωτικών», φρούδων υποσχέσεων.
Όλα αυτά βεβαίως τροφοδοτούνται από ένα περιβάλλον εχθρικό για το μέσο πολίτη, μια οικονομική δικτατορία με θολό ορίζοντα, επαχθή και αντικοινωνικά μέτρα, καταπιεστικά παγκόσμια συμφέροντα που δρουν ανεξέλεγκτα χωρίς να γνωρίζουν σύνορα πλέον. Ακόμη, στις λεγόμενες «ελεύθερες» κοινωνίες δεν υπάρχει «σημαδούρα» να οριοθετεί τη σάτιρα και τη βλασφημία. Πού σταματά η σάτιρα και αρχίζει η προσβλητική διαχείριση του δημοσιογραφικού θέματος ; Αν κάποιος διασύρει την προσωπικότητα κάποιου σε τι διαφέρει από να προσβάλει τη θρησκεία του που για πολλούς θεωρείται η οικογένειά τους, ανώτερη και από τους ίδιους; Ποιος προστατεύει την πίστη μας, τις ιδέες μας, τα πιστεύω μας ακόμη και την αισθητική μας, πόσο μάλλον τη θρησκεία μας; Πού σταματά η ελευθερία και αρχίζει η ελευθεριότητα;
Προφανώς η απάντηση είναι ότι η Πολιτεία οφείλει να προστατεύει τα μέλη της από την οποιαδήποτε προσβολή (γενετήσια, δημόσιας αιδούς, προσωπικότητας, θρησκείας, δημοκρατίας, ασφάλειας) και όταν δεν το κάνει στο όνομα της προοδευτικότητας, ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου και αδυνατεί να ελέγξει τις αντιδράσεις, όσο οργανωμένη και αστυνομοκρατούμενη κι αν είναι (βλέπε Γαλλία). Η υστερία και οι ακρότητες δεν επέτρεψαν σε καμιά κοινωνία να προκόψει και να ευημερήσει.
Από την άλλη, καμία τρομοκρατική ενέργεια ή απειλή δεν πρόκειται να επιτραπεί να διασαλεύσει την ομαλή ροή της κοινωνικής ζωής στα ελεύθερα κράτη και δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να επηρεάσει αρνητικά τη δημοκρατική δομή του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου οικοδομήματος. Ούτε ασφαλώς να αποτελέσει πρώτης τάξεως ευκαιρίας για λήψη ασφυκτικών αντιλαϊκών και αντιδημοκρατικών μέτρων ασφαλείας, με στόχο αλλότριο από τον προφανή.
Ίσως βρούμε λύσεις αν κοιτάξουμε στο παρελθόν. Ο Αριστοφάνης ήταν απίστευτα καινοτόμος στη σάτιρα και πραγματεύτηκε όλα τα μεγάλα θέματα της εποχής του, οικονομικά, πόλεμο και ειρήνη, δικαστικά, κοινωνικά, θρησκευτικά. Κρίνεται ως ο καλύτερος συγγραφέας αρχαίων κωμωδιών και επηρεάζει σημαντικά μέχρι και σήμερα σύγχρονους συγγραφείς, αλλά κυρίως θεατές των έργων του. Σατίριζε μεν αυστηρά, αλλά προσέδιδε μέτρο και απέφευγε τη βλασφημία και την προσβολή.
Τα όπλα δεν έλυσαν ποτέ ένα πρόβλημα, αντίθετα το επιδείνωσαν. Όμως δυστυχώς αυτοί που αποφασίζουν να τα χρησιμοποιήσουν δεν το ξέρουν.
