Αλλά…ζω Κιλκίς
Η νύχτα του θλιμμένου θριάμβου, σιγά σιγά πέφτει στην Ειδομένη, εκατοντάδες πρόσφυγες. Ανάμεσα τους ο Ρεζβάν, ο Αντνάν, με τον Μεμέτ έχουν φτάσει πια στην γη του Αλέξανδρου, κοιτάζονται βαθιά στα μάτια για μια στιγμή που φτάνει κιόλας για να λαμπυρίσει στα μάτια τους η εικόνα της όασης της Παλμύρας. Η στιγμή έγινε αιωνιότητα.
Ένα χρόνο ταξιδεύουν, Ασσύριοι νομάδες από αρχαιοτάτων χρόνων ξεκίνησαν από την Σαιντάγια βόρεια της Δαμασκού, μπήκαν στην Τουρκία, στο Μπόντρουμ βρήκαν τον τούρκο λαθρέμπορο που θα τους περάσει απέναντι στο Αιγαίο, τιμή εισιτηρίου 4.000 χωρίς σωσίβιο, περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία να επιβιβαστούν στο σαπιοκάραβο που θα κάνει το όνειρο για ελευθερία πραγματικότητα. Έχουν πουλήσει σπίτια, αυτοκίνητα, έπιπλα, αδέλφια, μάνες, αγαπημένες την χώρα τους. Μιας χώρας που όπως άκουγαν δεν είχε εξωτερικό χρέος. δεν χρώσταγε στο διεθνές νομισματικό ταμείο, είχε όμως πετρέλαιο, φυσικό αέριο, τον Τίγρη τον Ευφράτη νερά που κυλούν και αγκαλιάζουν την πατρίδα τους ποτίζοντας τις χουρμαδιές τους. Δεν ήταν γνώστες φυσικά της γεωπολιτικής κατάστασης
της περιοχής για να κάνουν αναλύσεις επί αναλύσεων, εξάλλου αυτές είναι προνόμιο των διεθνολόγων, αυτοί είναι απλώς μαχητές της ζωής. Με μόνο σύμμαχο την θεά τύχη καταφέρνουν να περάσουν σε ένα ελληνικό νησί, εκεί βρίσκουν άλλο σύνδεσμο. Στην Αθήνα ανακαλύπτουν ότι είναι καλύτερα να φύγουν προς τον βορρά, είναι πιο εύκολα να περάσουν τα σύνορα για να φτάσουν στην πολιτισμένη Ευρώπη. Καινούργιες δίοδοι, καινούργιες ελπίδες, οδοιπόροι πια ακολουθούν τις γραμμές των τραίνων, την ημέρα κρύβονται το βράδυ περπατούν. Άγνωστα τοπία που δεν προλαβαίνουν ούτε να τα επεξεργαστούν μοναδικός στόχος να φτάσουν, τα όνειρα αρχίζουν να συρρικνώνονται. Η Δαμασκός πια αγγίζει τα όρια του φανταστικού, χίλιες και μια νύχτες. Και τώρα εγκλωβισμένοι από μια συνθήκη που έμαθαν ότι ονομάζεται του Δουβλίνου που κάποιος φέρελπις νέος την υπέγραψε, συναντιούνται πάλι με λαθροδιακινητές, περιμένουν, τα χρήματα λιγοστεύουν κοιμούνται στο δάσος όπως τα αγρίμια, την αναμονή διακόπτουν κάποιοι που σε πείσμα όλων ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να λατρεύουν τον Ξένιο Δια .διατυμπανίζουν δε ότι οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να διακινούνται κατά πως θέλουν βγαίνουν από τις κρυψώνες, φοβούνται ότι θα τους συλλάβουν και θα τους στείλουν πάλι πίσω, σήμερα έχουν ραντεβού τους υποσχέθηκαν ότι θα τους παραλάβουν θα φτάσουν στην Σερβία από εκεί Ουγγαρία. Νέοι λαθρέμποροι νέες τιμές νέοι τρόποι μεταφοράς ακόμη και σε κούτες κλείνονται μόνο να φτάσουν, μόνο να ξημερώσει.
Κείμενο: Μαριγώ Δημουλά
