Πυρ κατά ριπάς…………..από τα ορύγματα της Γουμένισσας.
Χρήστος Σαμαράς, Δάσκαλος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει την απλή αναλογική αλλά εκμεταλλεύτηκε το πλεονέκτημα των πενήντα εδρών, ώστε να σχηματίσει εύκολα κυβέρνηση ώσπου να μπορέσει τεχνικά να υλοποιήσει την πρότασή του. Ακόμη, επιθυμεί σφόδρα να κατοχυρώσει τον κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ, αλλά θα το πράξει σε βάθος τετραετίας. Αυτό ακριβώς απαιτούν και οι Ευρωπαίοι: τήρηση των συμφωνηθέντων, παράταση των ψηφισθέντων και διαπραγμάτευση των επιμέρους θέσεων με προϋποθέσεις επιτυχιών σε τομείς – κυρίως μεταρρυθμιστικούς – όπου έως τώρα δεν υπήρξε πρόοδος.
Είναι απορίας άξιον, πώς ο Γιάννης Βαρουφάκης, διαβιών και εργαζόμενος επί μακρόν σε αγγλοσαξονικές χώρες (Αυστραλία, Αγγλία, Αμερική) κάνει πως δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει γι αυτούς το να είσαι σε κάποιου είδους πρόγραμμα. Στις δυτικές χώρες ο προγραμματισμός, η οργάνωση, ο μακροπρόθεσμος σχεδιασμός, η αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας του εφαρμοζόμενου σχεδίου, οι προσαρμογές και οι αλλαγές είναι ευαγγέλιο και προπάντων δεν γράφεται στο γόνατο, όπως δυστυχώς συμβαίνει στα χρόνια της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα (πάντοτε με σημαντικές εξαιρέσεις, οι οποίες απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα).
Άρα λοιπόν υπάρχει καθαρά παράταση της δανειακής σύμβασης (μνημόνιο) και συμφωνία με τους θεσμούς (τρόικα) και ορθώς από την κυβέρνηση, γιατί διαφορετικά θα αντιμετωπίζαμε άμεσα τα πολλώς λεχθέντα βράχια ή την ανηλεή μανία του Αρμαγεδδών. Αυτό είναι το εύκολο μέρος της υπόθεσης. Το πολύ δύσκολο – όπως δυστυχώς εντελώς απροκάλυπτα και ξεκάθαρα δημοσιοποιούν οι ευρωπαίοι εταίροι μας- είναι η αξιολόγηση που πρέπει να γίνει και απαιτείται ως προϋπόθεση από τους δανειστές. Το ερώτημα είναι: θα αξιολογήσει η κυβέρνηση ένα πρόγραμμα που υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει ή δεν θα προχωρήσει σε αξιολόγηση, άρα για ποιον λόγο υπάρχει η παράταση;
Οι τοποθετήσεις για νέα συμφωνία, άλλα δεδομένα και διαφορετικές προσεγγίσεις δεν φαίνεται να βρίσκουν ευήκοα ώτα, καθώς για να απεμπλακούμε από το υπάρχον πρόγραμμα πρέπει να ξεπληρώσουμε τα οφειλόμενα, όπως ορθώς και αξιοπρεπώς έπραξε η Πορτογαλία. Ξεπλήρωσε με μιας όλα τα οφειλόμενα προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τους έδειξε ευγενώς μεν, απαιτώντας δε, την έξοδο από τη χώρα τους.
Η δημιουργική σύγχυση που προκαλούν οι συνεντεύξεις όχι μόνο του Υπουργού Οικονομικών αλλά και άλλων στελεχών της κυβέρνησης πρέπει να εξορθολογιστούν και να εξισορροπηθούν από τον Πρωθυπουργό, ώστε να εκκινήσει το ξέμπλεγμα του μίτου. Ο λαός αναμένει με μεγάλη υπομονή και ελπίδα τις νομοθετικές επεμβάσεις (ναι για επεμβάσεις πρόκειται καθώς μόνο έτσι μπορούν να σωθούν) υπέρ των ευάλωτων και αδύναμων στρωμάτων. Δεν πρόκειται όμως να ξεκινήσει τίποτε αν δεν υπάρξουν οι απαραίτητες συμφωνίες με την Ευρώπη, οι οποίες θα φέρουν οικονομική ανάσα στον τόπο και θα δώσουν χρόνο στην κυβέρνηση να υλοποιήσει το φιλολαϊκό της πρόγραμμα.
Τέλος θα πρότεινα στα κυβερνητικά στελέχη και ιδιαίτερα στον Πρωθυπουργό δύο πράγματα:
1. Να απαγκιστρωθεί από τη γοητεία της προπαγανδιστικής χρήσης της συνομωσιολογίας, η οποία μπορεί να καλύπτει και να δικαιολογεί εύκολα τους στενωπούς που διερχόμαστε και να εφευρίσκει αόρατους εχθρούς της βιομηχανίας των κόμικς MARVEL, αλλά αποτελούσε πάντοτε επικοινωνιακό όπλο των λεγόμενων -κυρίως από την αριστερά- «κατεστημένων» (και εγκατεστημένων !) κυβερνήσεων, την άσκηση πολιτικής των οποίων ευαγγελίζεται ότι διπλοκλείδωσε στη μηχανή του χρόνου και
2. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Γοητευτική η αριστερή απέραντη θεωρητικολογία για την πορεία του σύμπαντος, αλλά η καθημερινότητα τρέχει αδυσώπητα.
Μη λησμονείται το πολύ σημαντικό δεδομένο: εκλεχτήκατε με πλειοψηφία και είστε κυβέρνηση. Βουρ.
