Μια Γριβιώτισσα ταξίδεψε στην Αλάσκα για να δει το θεατρικό της έργο να παίζεται εκεί. Η Γλύκα Στόιου και οι «Δον Κιχώτες» στο τελευταίο, παγωμένο σύνορο.
Γράφει η Γλύκα Στόιου
To ταξίδι με τους «Δον Κιχώτες» ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2013 με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κρήτης. Ο Δον Κιχώτης του Θερβάντες που κυνηγάει το όνειρο είναι αγαπημένος μου ήρωας από παιδί. Ετοίμασα λοιπόν τη διασκευή του Δον Κιχώτη, τη σκηνοθέτησα και παρέα την πρώτη χρονιά με τη Στέλλα Σκορδαρά και τη δεύτερη χρονιά με την Αγγελική Καρακαξίδου, κυνηγήσαμε την περιπέτεια σε θέατρα και σχολεία της Κρήτης, μετά πήγαμε στο 2ο Ευρωπαϊκό Σχολείο του Λουξεμβούργου, συνεχίσαμε στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα, για να καταλήξω τον Ιούνιο του 2015 στη μακρινή Αλάσκα. Από τις 14 ως τις 20 Ιουνίου βρέθηκα στο Βαλντίζ της Αλάσκας στις Η.Π.Α. για το 23ο Last Frontier Theatre Conference που διοργανώνει κάθε χρόνο το Prince William Sound Community College, Τμήμα του Πανεπιστημίου της Αλάσκας. Last frontier σημαίνει «τελευταίο σύνορο» και είναι το «χαϊδευτικό όνομα» της μαγευτικής αυτής και απομακρυσμένης περιοχής της Αμερικής που ανήκε στη Ρωσία μέχρι το 1867, για να πουληθεί από τον τσάρο Αλέξανδρο Β’ έναντι του ποσού των 7,2 εκατομμυρίων δολαρίων και να γίνει το 1959 η μεγαλύτερη σε έκταση πολιτεία των Η.Π.Α.
Πώς βρέθηκα όμως στην Αλάσκα με 225 Αμερικανούς καλλιτέχνες, μόνη Ελληνίδα, εν μέσω της οικονομικής λαίλαπας και λίγο πριν έρθουν τα capital controls στην πολύπαθη Ελλάδα;
Τον περασμένο χρόνο αναζητούσα καλλιτεχνικές διεξόδους και οικονομικούς πόρους εκτός των συνόρων για να μπορέσω να επιβιώσω στη χώρα μου. Είχα τη μετάφραση της διασκευής μου στα αγγλικά από το Σπύρο Πηλό της Θεατρικής Εταιρίας του Λουξεμβούργου, έκανα κάποιες αναπροσαρμογές και ανάμεσα σε άλλες κινήσεις, δήλωσα συμμετοχή και σε αυτό το συνέδριο που ένας φίλος του εξωτερικού με ενημέρωσε ότι είναι ένα από τα καλύτερα της Αμερικής. Και μετά, το ξέχασα… Και μετά, ήρθε το mail από τον Dawson Moore, την ψυχή του συνεδρίου, με την ανακοίνωση ότι το έργο μου έγινε δεκτό στο συνέδριο, ότι μπορούν να μου παρέχουν φιλοξενία και φαγητό, αλλά τον τρόπο για να πάω εκεί, θα πρέπει να τον βρω μόνη μου.
Είμαι ευγνώμων για όλα αυτά που είδα, που άκουσα, που έμαθα, για τους καλλιτέχνες που συνάντησα και συνομίλησα, για τους ανθρώπους που με βοήθησαν να πάω στην άκρη της γης, για ένα ακόμα όνειρο που έγινε πραγματικότητα με αγώνα δρόμου (37 ώρες να πάω – 48 να γυρίσω). Το παράδειγμα του Δον Κιχώτη ας δίνει κουράγιο σε όλους τους ονειροπόλους αυτού του κόσμου. Ας κάνουμε τη ζωή μας ένα όνειρο και τα όνειρά μας πραγματικότητα. Τα προβλήματα υπάρχουν για να λύνονται και τα εμπόδια για να ξεπερνιούνται. Keep dreaming. And beware of bears!
Πηγή:lifo.gr
