Αντιμέτωποι με τις συνέπειες της λειψυδρίας, με συχνές διακοπές νερού και πτώσεις στην πίεση του νερού, βρέθηκαν το τελευταίο διάστημα οι κάτοικοι τις περιοχής μας.
Οι εξελίξεις αυτές αποτελούν ένα ακόμη επεισόδιο στο δράμα που ζουν όλα αυτά τα χρόνια οι κάτοικοι της περιοχής, πρόσφατα στον Άσπρο, παλιότερα στη Γουμένισσα, το Πολύκαστρο, το Φανό και άλλους οικισμούς του Δήμου μας, με τις προκλητικές καθυστερήσεις έργων υποδομής αναγκαίων για τους κατοίκους της περιοχής. Το νερό είναι κοινωνικό αγαθό και δεν ανεχόμαστε να λείπει από σπίτια και χωράφια.
Η διοίκηση του Δήμου Παιονίας για άλλη μια φορά αντέδρασε με τον ίδιο τρόπο που αντιδρά η κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα. Φταίει η “κλιματική αλλαγή”, κάνουμε ότι μπορούμε για να την αντιμετωπίσουμε… και επομένως οι κάτοικοι πρέπει να επειγόντως μειώσουν την κατανάλωση νερού για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στις ανάγκες. Το γνωστό αφήγημα της “ατομικής ευθύνης” παντού!
Όλοι αυτοί που δήθεν “κόπτονται” για το συγκεκριμένο πρόβλημα ας μας απαντήσουν:
— Αφού συντελείται κλιματική αλλαγή γιατί η υδροδότηση από το Πάικο στις περιοχές του Πολυκάστρου και των περιχώρων καθυστερεί εδώ και 20 χρόνια;
— Aν για όλα αυτά φταίει η λειψυδρία γιατί δεν χρηματοδοτούν την αντικατάσταση των απαρχαιωμένων δικτύων ύδρευσης, τον εκσυγχρονισμό των αντλιοστασίων και την αντικατάσταση των γερασμένων γεωτρήσεων για την εξοικονόμηση νερού και ενέργειας;
— Αφού ζητούμενο όλων τους είναι η προστασία του κοινωνικού αγαθού του νερού τότε πως ο Δήμος και το κράτος επιτρέπει σε εταιρείες εμφιάλωσης νερού την εμπορική εκμετάλλευση του, δεσμεύοντας όλο και περισσότερες ποσότητες νερού για τις αγορές “τρίτων” περιοχών;
— Η επικείμενη συνένωση της ΔΕΥΑ Παιονία με τη ΔΕΥΑ Κιλκίς πως θα βοηθήσει στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, πως θα υπηρετήσει τις ανάγκες των κατοίκων της περιοχής;
Τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα τις γνωρίζουν καλά αλλά συνειδητά αποκρύπτουν την πραγματικότητα. Το κράτος συνειδητά αδιαφορεί για τα προβλήματα μας και το μόνο που το ενδιαφέρει είναι να εξοικονομήσει πόρους για τη στήριξη των συμφερόντων των οικονομικά ισχυρών, εις βάρος πάντα των κοινωνικών αναγκών. Για τους “κοινούς θνητούς”… τιμολόγια νερού φωτιά, νερό που στις περισσότερες φορές “δεν πίνεται” και ας το βγάζουν οι αρμόδιες αρχές κατάλληλο, απειλές για όσους διαθέτουν κήπο με λαχανικά ή γρασίδι. Τελικά φταίει η ακραία κρατική αδιαφορία και όχι τα ακραία καιρικά φαινόμενα…
Η δημοτική αρχή συνειδητά στέκεται απέναντι από το λαό της περιοχής. Είναι αυτοί που το καλημέρα της έναρξης της νέας τους θητείας, είχαν το θράσος να επιβάλλουν αυξήσεις στα τιμολόγια νερού, που ξεπερνούν το 30%, επικαλούμενοι το αυξημένο κόστος λειτουργίας της επιχείρησης. Είναι αυτοί που χαρίζουν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε απαλλαγές από δημοτικούς φόρους και τέλη σε βιομηχάνους της περιοχής. Είναι αυτοί που πουλάνε το πολύτιμο αγαθό του νερού “επί πινακίου φακής” σε επιχειρηματία της περιοχής, όταν ο λαός μας λέει το “νερό-νεράκι”. Είναι αυτοί που ανέχονται κάθε περιβαλλοντικό έγκλημα που αυτές οι επιχειρήσεις συντελούν καθημερινά στη Δήμο Παιονίας.
Τελικά αποδεικνύονται ο καλύτερος χορηγός όλων αυτών. Και βέβαια όλοι αυτοί, όπως οι γαλακτοβιομηχανίες “Κολιός” και “Lactea” αλλά και τα “Νερά Κρήτης” που εμφιαλώνουν το νερό “Πάικο”, δεν χάνουν ευκαιρία να τους δείξουν την ευγνωμοσύνη τους, όπως πρόσφατα στις εκδηλώσεις για τα “Αξιουπολίτικα”, δίνοντας κάποια ψίχουλα, ως χορηγία στις κοινωνικές εκδηλώσεις. Αυτοί που συμβάλλουν μόλις στο 5% των κρατικών εσόδων, που απομυζούν τη μερίδα του λέοντος του κοινωνικού πλούτου που παράγεται στην περιοχή, που εκμεταλλεύονται για ένα κομμάτι ψωμί τους ανθρώπους του μόχθου, έρχονται μαζί με το Δήμο να καλλιεργήσουν την αντίληψη ότι η επιχειρηματικότητα και οι επενδύσεις θα μας σώσουν. Δηλαδή θα μας σώσουν αυτοί που μας οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο. Μιλάμε για πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας.
Αυτό είναι το αστικό κράτος, σάπιο και επικίνδυνο. Αυτό το κράτος δεν μεταρρυθμίζεται, δεν γίνεται ανθρώπινο, δεν ήταν και δεν θα γίνει ποτέ «κοινωνικό». Εξυπηρετεί τα συμφέροντα των λίγων. Ο λαός μας όμως ευτυχώς και σε πείσμα των καιρών αγωνίζεται, τολμά να τα βάλει με τα “θηρία” και να τα βάλει κάτω με την οργανωμένη πάλη του, όπως πρόσφατα οι μεταλλωρύχοι της Ελληνικός Χρυσός απέσπασαν από την εργοδοσία αυξήσεις 20% στους μισθούς τους.
Με συλλογικό αγώνα λοιπόν, οργάνωση και σύγκρουση μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για ένα κράτος που θα βάζει μπροστά τις ανάγκες των πολλών και την ικανοποίησή τους, να μπει τέλος σε δημοτικές αρχές ορκισμένες να υπηρετούν τα συμφέροντα των “οικονομικά ισχυρών” της περιοχής, με τους εργαζόμενους που παράγουν όλο τον πλούτο, στο τιμόνι της εξουσίας, πρωταγωνιστές των εξελίξεων.
