Πηνελόπη Δέλτα

Δέκα άντρες είχε ό γέρος όλους όλους. Τούς πλάκωσε πλήθος από εχθρούς. Οι τούρκοι του φώναζαν να παραδοθεί. Τίποτα ο Αρχηγός. Όλη εκείνη τή μέρα πού καίνε φωτιές για των κλείδωνα (του Αγίου Ιωάννου, 27 Ιουνίου 1907), πολέμησε απελπισμένα. Τη νύχτα κόπασε τό τουφέκι. Μα τούς είχαν κυκλωμένους. Έκαψαν ότι χαρτιά και βιβλία είχαν, έριξαν μπόμπες να φοβερίσουν τον εχθρό, και κατάφεραν να περάσουν μια ρεματιά. Μα τούς κυνήγησαν. Και ή μάχη ξανάρχισε πιο άγρια στά σκοτεινά μιά φούχτα άντρες απέναντι σε τόσο στρατό και οπλισμένους χωρικούς. Έγινε μακελλιό. Φώναξε ο Αρχηγός τό πρώτο παλικάρι του, τόν Τσουρίλα: «Έλα να σου δώσω τό κεμέρι! του πρόσταξε. «Μάσε εσύ τα παιδιά και φύγετε, γιατί εγώ πληγώθηκα βαριά...». Μα και ο Τσουρίλας ήταν πληγωμένος, επίσης και ο Μήτσος και ακόμα δύο. Όλοι οι άλλοι ήταν σκοτωμένοι. Προσπάθησε ο Μήτσος να πλησιάσει, μα οι σφαίρες έπεφταν βροχή. Τότε έβγαλε το πιστόλι ο Αρχηγός, και πέταξε τα μυαλά του μη πέσει ζωντανός στα χέρια των Τούρκων...».
Ή παραπάνω διήγηση δεν αναφέρεται σε φανταστικό πρόσωπο ούτε και είναι σελίδα τυχαίου μυθιστορήματος. Είναι ένα απόσπασμα από το έργο «Στα Μυστικά του Βάλτου» τής λάτρισσας τής Μακεδονικής γής Πηνελόπης Σ. Δέλτα. Τής γυναίκας πού μέ τό αρχείο της καί τό υπέροχο της συγγραφικό έργο διέσωσε πλήθος στοιχεία, πληροφορίες και γεγονότα του Μακεδονικού Αγώνα. Σταματήσαμε στις 529 - 531 σελίδες του παραπάνω έργου της, γιατί σ' αυτές γίνεται λόγος για τη δράση και το τέλος ενός αγωνιστή των δύσκολων εκείνων χρόνων, για τον Νικηφόρο τον Β.
Το όνομα του θυμίζει Βυζάντιο, μά πρόκειται για το ψευδώνυμο του γεροντότερου πολεμιστή του Μ.Α. απόστρατου αξιωματικού τής Έπιμελητείας, ο οποίος, όπως τόσοι άλλοι, άφησε την ησυχία τής νότιας ελεύθερης Ελλάδας, υπακούοντας στις επιταγές και τα κελεύσματα του γένους, και ήρθε να συδράμει τούς Μακεδόνες στο δύσκολο και μεγάλο τους αγώνα. Εκείνους πού κάτω άπό τό ύπουλο και πονηρό μάτι του Οθωμανού κατακτητή προσπαθούσαν να σωθούν και από τα δόλια σχέδια των γειτόνων τους.
Ο Νικηφόρος ο Β, αντικαταστάτης του ανθυπολοχαγού Ιωάννη Δεμέστοιχα που με το ψευδώνυμο Νικηφόρος έδρασε στη Λίμνη των Γιαννιτσών από το Σεπτέμβριο του 1906 μέχρι τον Απρίλιο του 1907, έπεσε ηρωικά στην περιοχή της Γουμένισσας κάπου κοντά στην κοινότητα Αγίου Πέτρου μετά από συμπλοκή με τακτικό τουρκικό στρατό. Είχε αναλάβει παράτολμο σχέδιο για τις κρατούσες συνθήκες: Να βγει από το βάλτο των Γιαννιτσών, να προχωρήσει βόρεια, να μπει στη Γουμένισσα και στη συνέχεια να προχωρήσει στην Κάρπη και το Μαγιαδάγ (περιοχή Φανού) καταδιώκοντας τους κομιτατζήδες που λυμαίνονταν την περιοχή. Το σχέδιο του ήταν παράτολμο, γιατί, η περιοχή που ανέλαβε να την εκκαθαρίσει, έπεφτε μακριά από το βάλτο και πριν προφτάσει να ξημερώσει ήταν δύσκολο να βρίσκεται στον κρυψώνα του. Αν πάλι έμενε υπήρχε κίνδυνος να προδοθεί στους Τούρκους οι οποίοι υποκριτικά έπαιζαν το ρόλο χωροφύλακα, προσπαθώντας τάχατε να προλάβουν τις συγκρούσεις Ελλήνων και Βουλγάρων. Μάλλον τους πρώτους καταδίωκαν γιατί οι δεύτεροι είχαν κατορθώσει να εξαγοράσουν όχι μόνο αυτούς αλλά και όλον τον τότε παγκόσμιο τύπο εξαπατώντας τη διεθνή κοινή γνώμη· Αυτά όμως είναι μια άλλη ιστορία.
Για όσα φοβόταν ο Νικηφόρος ο Β' μήπως συμβούν την ημέρα, τα γνώρισε η νύχτα.
«Δεν πρόλαβε να μπει στη Γουμένισσα. Τους πρόδωσαν Βούλγαροι, τους πρόφτασε στρατός' υποχώρησαν πολεμώντας στο Κοσίνοβο και στο Ράμελ. Μα είχε βγει στρατός και από τα Γιαννιτσά και τους Αγίους Αποστόλους, έφτασε και ο στρατός της Γουμένισσας, βγήκαν Γιάνκηδες, Τούρκοι και Βούλγαροι και τους περικύκλωσαν» το τι έγινε στη συνέχεια αναφέρεται στο απόσπασμα που παραθέσαμε από το έργο της Π. Δέλτα που προαναφέραμε.
Το γεγονός που αναφερθήκαμε είναι ένα από τα πολλά των χρόνων εκείνων.
Μια συνηθισμένη φάση του μεγάλου αγώνα κατά την οποία χύθηκε άφθονο αίμα ελληνικό για να σωθεί η Μακεδονική γη από αρπακτικά χέρια και από ανάξιους κατακτητές.
Στο μητρώο των Μακεδονομάχων, στην παράγραφο Α Αρχηγοί. Οργανωταί και με α/α 10 αναφέρεται το όνομα και τα άλλα στοιχεία του ήρωα για τον οποίο μιλήσαμε:
10. Υπολοχαγός Παπαδόπουλος Γεώργιος (Νικηφόρος Β), Βρόχα Αιτωλοακαρνανίας, Πέτροβον 22 - 6 -1907.
Και σε άλλα κεφάλαια του ιδίου βιβλίου της η Δέλτα αναφέρεται όχι μόνο στη Γουμένισσα, αλλά και στα γύρω απ' αυτήν χωριά. Ο Β. Λαούρδας σε μια ομιλία του που είχε για θέμα «Η Πηνελόπη Δέλτα και η Μακεδονία» μαεταξύ των άλλων είπε: «Για το βιβλίο «Στα Μυστικά του Βάλτου» θα ήθελα να τονίσω ότι στις βασικές του γραμμές το έργο αυτό είναι ένα αυστηρό ιστορικό ντοκουμέντο. Τα περισσότερα και τα πιο σημαντικά πρόσωπα είναι όλα αληθινά, όπως αληθινές είναι και οι περιπέτειες τους που αφηγείται η Πηνελόπη Δέλτα...», (σ. 25)
Η Δέλτα κόρη του Εθνικού ευεργέτη Εμμανουήλ Μπενάκη γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια στα 1874 και είναι η γυναίκα εκείνη η οποία πρώτη έκανε την αρχή για σωστό παιδικό ανάγνωσμα, προσφέροντας σημαντικά έργα. Όλα αυτά είναι σημαντική προσφορά όχι μόνο στα ελληνόπουλα αλλά και σ' όλο το Έθνος. Δεν θα αναφερθούμε στο κοινωνικό της έργο Είναι γεγονός πως μόνο με θέμα τη Μακεδονία έγραψε τέσσερα υπέροχα βιβλία: «Για την Πατρίδα», «Τον καιρό του Βουλγαροκτόνου», «Ο Μάγκας» και στα «Μυστικά του Βάλτου».
Η ευαίσθητη στα εθνικά θέματα καρδιά της έπαψε να κτυπά το 1941, όταν τα Γερμανικά στρατεύματα έμπαιναν στην Αθήνα. Ήταν κάτι που δεν μπόρεσε να το αντέξει.